23. Sick of all the insincere

przepraszam za błędy

       Olivia powoli przekręciła się na plecy i spojrzała na Justina z szeroko otwartymi oczami. Już nie chciało jej się spać.
-Justin...
-Naprawdę - dodał. 
      Liv otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale... nie wiedziała co. Uznała, że odpowiedzenie mu tym samym będzie zbyt płytkie i oczywiste, dlatego tylko patrzyła na Justina i pozwalała jemu patrzeć na nią. Kiedy dostrzegła przejaw strachu w wielkich oczekujących oczach Justina, zdała sobie sprawę, jak może odbierać jej reakcję, więc posłała mu uśmiech i odsunęła się, unosząc róg kołdry w górę.
-A twoja mama?...
-Moja mama tak dawno nie powiedziała mi, że mnie kocha, że chyba nie zasłużyła, bym liczyła się z jej zdaniem. 
    Justin wpełzł pod kołdrę. Oboje leżeli na bokach, zwróceni do siebie twarzami. Justin trzymał dłoń na jej talli. Patrząc na jej spokojną twarz, poczuł się senny. Zamknął oczy; już żadne myśl nie przeszkadzały mu w zapadnięciu w sen.
    Olivię i Justina obudził ten sam dźwięk - odgłos tłuczonych naczyń. Liv leniwie podniosła powieki, myśląc, że albo jej mamie przypadkiem coś upadło, albo już była w jej pokoju i specjalnie próbuje ich obudzić. Liv wcale by się nie zdziwiła.
-Która godzina? - wymamrotał Justin.
-Przed dziewiątą - odparła Olivia, patrząc na zegarek.
     Westchnęła ciężko i przeciągnęła się, leżąc. Justin przekręcił się na plecy i obrócił głowę w stronę Olivii. 
-Nie wsypałem się - oznajmił.
-Wyśpisz się w domu.
-No własnie nie, bo bez ciebie nie mogę zasnąć - jęknął.- A ty gdzie się zatrzymasz? Bo rozumiem, że nie u mnie.
-U Chloe - wzruszyła ramionami. - Chyba mnie nie wyrzuci.
     Justin wcisnął ramię pod kark Olivii.
-Livy - zagaił, zmieniając temat - mogę ci dać prezent na urodziny... hm, kilka dni później?
-Najlepiej to nic mi nie dawaj.
-Dlaczego? - zerknął na nią.
-Bo jak mi się nie spodoba, to nie będę umiała udawać.
-Spodoba ci się - zapewnił.
     Olivia nie umiała się powstrzymać przed przewróceniem oczami. Stęknęła tylko i podparła się na łokciu.
-Spakowałeś się - spytała i przeczesała włosy palcami.
-A rozpakowywałem się?- parsknął. 
    Olivia ponownie wzruszyła ramionami i spojrzała na ekran swojego telefonu. Chciała jak najszybciej zobaczyć się z siostrami i równie szybko stąd wyjechać. 
-Czy ty nie masz stanika? - zauważył i jego wzrok natychmiast spadł z twarzy Liv.
-Jezu - zawołała. - Trudno, żebym spała w staniku, wiesz? Idę wziąć prysznic - dodała, bo wzrok Justina zaczął ją krępować.
     Przeczołgała się przez Justina i związała włosy w kucyka. Wybrała cichy z walizki i przeszło jej przez myśl, że jej życie w tym domu wygląda bardziej jak hotelowe. Wzięła szybki prysznic, a kiedy wyszła z łazienki, usłyszała dziecięcy śmiech. Sama od razu się uśmiechnęła, bo rozpoznała głos swoich sióstr.  
-Idź do nich - polecił Justin. 
     Olivia skinęła głową i zbiegła po schodach. Jej siostry siedziały przy stole i dłubały widelcami w śniadaniu. 
-O, Olivia - dostrzegła ją Ella.
-Cześć, małe - rozczuliła się Liv, patrząc jak bliźniaczki urosły. Nie mogła uwierzyć jak długo ich nie wiedziała.
     Dziewczynki widząc Liv, poderwały się z miejsc, żeby ją przytulić.  Kiedy się od siebie oderwały, ponownie zajęły miejsce przy stole.
-A dlaczego nie przyjeżdżałaś? - spytała Caitlin.
-Tęskniłyśmy za tobą - dodała Kate.
-Ja za wami też - uśmiechnęła się Olivia.
    Dziewczynki zaczęły zadawać jej mnóstwo pytań, co robiła i gdzie pracowała, a kiedy pojawił się Justin, z lekko wilgotnymi włosami po prysznicu, obie otworzyły szeroko oczy.
-Olivia, to jest twój chłopak?! - spytała Caitlin. 
-Mamooo, Olivia ma chłopaaaaka - zawołała Kate.
    Justin zachichotał. Zajął miejsce przy Olivii.
-Olivia, Olivia, a wiesz co jest jutro? Twoja urodzinyyy! - zaśmiała się Kate.
-O, właśnie - podchwyciła Ella. - Co planujesz jutro robić? 
     Olivia i Justin spojrzeli po sobie.
-Właściwie - zaczął Justin - to zdecydowaliśmy, że jutro wyjedziemy.
-Juuuutro? - jęknęły bliźniaczki
     Pani Caswell wydęła wargi, spoglądając na córkę.
-Ale mówiliście, że pojedziecie...
-Plany się zmieniły - ucięła Liv. 
    Tata Liv chrząknął tylko i zerknął wymownie na Justina, sprawiając, że chłopak poczuł się winny temu, że Liv chciała stąd wyjechać. W tamtym momencie pragnął mu powiedzieć, że to on jest jednym z trzech powodów, dla których jego córka nie chce tu być (drugim była Ella, a trzecim Michael), ale powstrzymał się.
    Olivia kolejne godziny spędziła na zabawie z siostrami. Dziewczynki na początku traktowały Justina z dystansem, ale niedługo później był już ich najlepszym przyjacielem. Olivia nie mogła się napatrzeć, jak bardzo Justin jest opiekuńczy w stosunku do dzieci; widziała to już w domu Bieberów, kiedy zajmował się Jazmyn i Jaxonem, ale nie sądziła, że jej siostry będzie traktował tak samo. 
    Kiedy Caitlin i Kate usiadły oglądać bajkę,  Olivia i Justin weszli na górę, chcąc się dopakować. Mimo że chciała spędzić z siostrami więcej czasu i zostać z nimi w Greenwich, ale wiedziała, że jutro żałowałaby, budząc się ponownie w tym domu. Justin pomógł Liv spakować do walizki cichy, które znalazła w szafie.
-Będziemy już jechać? - spytał.
-Chyba tak - Liv wzruszyła ramionami.
-A... na pewno nie chcesz...
-Nie chcę - pokręciła głową.
-Okej, pójdę się po walizkę - oznajmił.
     Olivia wzięła z łazienki wszystkie kosmetyki i wcisnęła do swojej torby. Kiedy uznała, że jest gotowa do powrotu, zaszła do Justina, który klęczał przy bagażu i rozwalał cichy.
-Czego szukasz? - spytała go.
-Bluzy - odparł. - Szarej.
    Olivia rozejrzała się po pokoju i dostrzegła skrawek szarego materiału pod łóżkiem. Pociągnęła za niego, wyciągając rozpinaną bluzę, której zapewne poszukiwał. Z kieszeni wypadły klucze, ale kiedy Liv schyliła się, żeby je podnieść, zmarła.
-Justin, co to jest?! - powiedziała zdegustowana i podniosła pęczek kluczy. Justin odwrócił głowę w jej stronę. - Czy to są moje włosy?! - wskazała na breloczek.
     Justin milczał. Już dawno wiedział, że powinien to odpiąć. 
-Czyichś bym nie nosił - odparł w końcu.
-To obrzydliwe - stwierdziła, krzywiąc się. - To te, które mi... no wiesz, obciąłeś?... Żeby włożyć do słoika?...
-Tak - odparł natychmiast. - Ale nigdy nigdzie ich nie włożyłem. 
    Olivia była w takim szoku, widząc swoje włosy w skuwce, przypięte do kluczy Justina jak breloczek, że musiała usiąść.
-Po co ci to? - jęknęła. - Justin, to przerażające... I dziwne. 
    Justin nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Czuł się jak idiota.
-Szczerze mówiąc, wolałbym skłamać... - wyznał, drapiąc się w głowę.
-O nie, mów prawdę - Liv pokręciła głową.
    Justin nadal siedział na podłodze. 
-Tej nocy, której ci obciąłem ten kosmyk, zacząłem żałować tego, że kiedykolwiek w ogóle cię tknąłem i... po prostu chciałem mieć część ciebie ciągle przy sobie, dlatego... Boże, jakie to żałosne.
    Olivia uśmiechnęła się do niego blado.
-To nie jest żałosne. W pewnym sensie nawet urocze - powiedziała cicho. - Kocham cię za to - dodała.
    Justin prędko podniósł głowę.
-Za co?
-Za to, że jesteś tak przerażająco uroczy. I przynajmniej mnie nie oszukujesz - dodała. - Prawda?
     Justin stężał. Ukuły go wyrzuty sumienia.
-Nieprawda - szepnął.
    Liv spojrzała na niego pytająco. Justin wziął głęboki wdech. Chciał być uczciwy w stosunku do niej, zasługiwała na to, by wiedzieć, dlaczego tu przyjechali.
-Okłamałem cię. Raz - dodał. - Bo myślałem, że ty mnie okłamujesz...
-Słucham? - zmarszczyła brwi.
     Justin skrzywił się i opowiedział Olivii wszystko, od przeczytania jej smsa w kinie, przez myślenie, że Olivia wyda go policji i chwilową nienawiść do niej, po zorganizowanie wyjazdu do jej rodziców. Olivia czuła się jakby ktoś uderzył ją w twarz. Kiedy skończył, zaczęła analizować każde zachowanie Justina; czy zmuszał się do przytulania jej? Czy całował ją z obrzydzeniem? I najgorsze, co przyszło jej do głowy - czy szczerze ją kochał.
-Powiedz coś - jęknął Justin.
-Co ja mam ci powiedzieć? - krzyknęła płaczliwie. - Że jesteś debilem?
     Olivia wstała i złożyła ręce na piersi.
-Dlaczego mnie nie spytałeś?! - krzyknęła.
-Mogłaś mi powiedzieć.
-Czyli to moja wina? Wybacz, nie przypuszczałam, że możesz sobie ubzdurać, że cię okłamuje, bo przeczytałeś MOJEGO smsa, z MOJEGO telefonu! - wybuchnęła, wyrzucając ręce w powietrze.
   Justin mógłby przysiąc, że Liv zrobiła się czerwona ze złości. Nigdy nie wiedział, żeby tak się zdenerwowała. Natychmiast zaczął żałować, ze w ogóle otworzył usta, a jednocześnie wiedział, że dobrze zrobił.
-Przepraszam - wymamrotał.
-Boże, muszę stąd wyjść - odetchnęła.
     Olivia wyszła z pokoju. Justin poderwał się z miejsca i wybiegł za nią. Nie chciał jej puszczać gdziekolwiek samej w takim stanie. 
-Olivia, co to za krzyki? - zapytał Ted, kiedy byli na dole.
     Ale Olivia nie odpowiedziała, bo zanim Justin zdążył zbiec ze schodów, ona była już na zewnątrz.
-Mamo, dlaczego Liv wyszła bez Justina? - spytała któraś z bliźniaczek.
     Justin nie usłyszał odpowiedzi, bo chwytając kurtkę, również wyszedł na dwór, rozglądając się w poszukiwaniu Olivii. Szła tak szybko, że była oddalona od niego już kilkadziesiąt metrów. Nie wzięła kurtki. 
-Poczekaj - krzyknął i zaczął biec w jej kierunku.
-Zostaw mnie w spokoju! - wrzasnęła.
-Olivia - dogonił ją i chwycił za ramiona. - Uspokój...
-Puść mnie! - zaczęła się szarpać. - PUSZCZAJ!
-Olivia, uspokój się! - Justin próbował ją przekrzyczeć. - Nic nie zrobiłem, rozumiesz?
-JAK TO NIC?! -  w oczach Olivii pojawiły się łzy. - Okłamywałeś mnie przez ten cały czas! Jak mi mówiłeś, że mnie kochasz, to też udawałeś?! - krzyczała. - Wszystko spieprzyłeś. WSZYSTKO! Zaufałam ci, a ty... a ty... - Olivii zaczynało brakować tchu. Przez złość plątał jej się język.
-Nie udawałem... Naprawdę cię kocham...
-Dlaczego mam ci wierzyć? 
-BO CI POWIEDZIAŁEM!  - warknął. - Bo nie chcę mieć przed tobą tajemnic, rozumiesz? Chciałem, żebyś wiedziała...
     Justin wyczuł, że Liv zaczynana się uspokajać, przestała się wierzgać i wzięła głęboki wdech.  Puściły jej nerwy i oczy się zaszkliły. Oboje czuli na sobie wzrok przechodniów, ale to było ostatnie, czym się martwili.
-Ukrywasz przede mną o wiele więcej rzeczy - powiedziała z zaciętą miną i przegryzła wargę. - Nic mi nie powiedziałeś o tym, co znalazłam... w szafie. Zachowujesz się, jakby nic się nie stało. Przeprosiłeś, ja ci wybaczyłam, ale nie dostałam żadnego wyjaśnienia.
    Justin a zatkało. Puścił ramiona Olivii.
-Nie miałem pojęcia, że chcesz o tym rozmawiać - usprawiedliwił się, kręcąc głową. - Jeśli chcesz mi wytykać moje sekrety, to najpierw spójrz na siebie.
-O co ci chodzi?
-To ty uciekasz przed Michaelem i swoimi rodzicami, to ty wariujesz jak dotknę twoich nóg i nie chcesz mi powiedzieć dlaczego.
    Olivia spięła mięśnie.  Jeszcze chwilę temu byłą tak zdenerwowana, że nie odczuwała zimna, a teraz najchętniej wróciłaby się do domu po kurtkę. Zamknęła powieki, spod których natychmiast popłynęły łzy. Oblizała wargę, bo dotarło do niej, że Justin ma rację. Nie była wcale lepsza od niego. Justin widząc jej łzy, położył ciepłe dłonie na jej lodowatych policzkach.
-To nie ja spieprzyłem - wymamrotał Justin. - Tylko te nasze pierdolone sekrety.
-Justin, ja naprawdę chcę ci ufać, ale teraz. - pokręciła głową - nie będę już umiała.
    Justin zacisnął zęby.
-A jeśli teraz opowiedzielibyśmy sobie wszystko? - spojrzał na nią. - Tajemnica za tajemnicę. 
    Żadne z nich nie chciało mówić o swoich sekretach, ale oboje wiedzieli, że nie mogą tego dłużej unikać. Olivia  w końcu pokiwała głową. Chciała dać im szansę.
-Chodźmy gdzieś, gdzie będzie mniej ludzi - zaproponowała markotnie.
    Zaprowadziła Justina nad rzekę, w miejsce, gdzie z spędzała najwięcej czasu, kiedy jeszcze mieszkała w Greenwich. Kojarzyło jej się z samymi dobrymi rzeczami, więc nie wiedziała, czy to dobre miejsce na odbycie trudnej i skomplikowanej rozmowy z Justinem, ale tylko tu mogła być pewna, że nic ani nikt im nie przeszkodzi. Po drodze oboje milczeli. Justin oddał Olivii swoją kurtkę, bo widział, że marznie. Dopiero kiedy usiedli na dwóch ogromnych kamieniach położonych nad rzeką, Liv powiedziała:
-Zacznij.
-Boję się - przyznał. - Boję się, że potem nie będziesz chciała ze mną rozmawiać.
-Nie wiem czy możesz mnie do siebie jeszcze bardziej zniechęcić.
     Justin roześmiał się, choć w jego śmiechu nie było nuty radości.
-Mogę, niestety. - pokręcił głową. - Olivia, ile sekretów jesteś w stanie zatrzymać dla siebie?
     Liv przełknęła głośno ślinę.
-Pewnie będę żałowała - zaczęła cicho - ale dla ciebie wszystkie. 

 __________________

Oj, coś ostatnio mi te rozdziały nie wychodzą. 

Ale bardzo chciałam go dzisiaj dodać, booo moja kochana Dominika ma dzisiaj urodziny i chciałam zrobić jej prezent. Dominika niby jest zwykłą czytelniczką, która czeka na rozdziały tak jak wy, ale jestem pewna, że bez niej, jej rad i pomocy nie byłoby tego ff, więc chyba zasłużyła, bym ten jeden raz spięła dupę i go dla niej dokończyła. :)

Piszcie, co sądzicie o tej małej dramie... chociaż właściwie to dopiero jej początek. ;)

twitter | ask