22. A change of heart

      Olivii zmiękły kolana na widok mężczyzny. Chwyciła się kurczowo ramienia Justina, bo miała wrażenie, że zaraz upadnie.
-Kto to jest? - szepnął Justin, coraz bardziej przerażony zachowaniem Liv.
     Mężczyzna był coraz bliżej nich.
-Chodźmy stąd, proszę.... - wychrypiała Olivia i zrobiła krok do tyłu, cały czas nie odrywając wzroku od mężczyzny.
    Ale było za późno.
-Olivia, jak miło cię widzieć! - zawołał nieznajomy dla Justina człowiek, podchodząc bliżej. 
     Justin natychmiast wyczuł sztuczność w jego głosie, jakby na siłę próbował być miły. Mężczyzna przykleił do ust fałszywy uśmiech, który w Olivii wzbudził obrzydzenie. Justin zmrużył oczy, przyglądając mu się. Mężczyzna był co najmniej w wieku ojca Olivii, może nawet starszy. Jego twarz pokrywała gęsta ciemnobrązowa broda. 
-Przyjechałaś na święta? - zapytał, ale zanim doczekał się odpowiedzi, spojrzał na Justina. - Oh, nie przedstawisz mnie?
-Nie - ucięła od razu Olivia i pociągnęła Justina za kurtkę w przeciwną stronę.
-Michael Holloway - przedstawił się, wyciągając dłoń w jego stronę.
    Justin zastanawiał się, czy podać mu swoją, ale w końcu stwierdził, że nawet nie wie, co Michael zrobił, więc po chwili wysunął dłoń.
-Nie miałem pojęcia, że Olivia umawia się z chłopcami - westchnął teatralnie. - Wyrosłaś - dodał.
    I Olivia, i Justin milczeli. Liv stała ze spuszczoną głową, chcąc jak najszybciej odsunąć się od Michaela, ale nie miała ochoty ruszyć się gdziekolwiek bez Justina. Ścisnęła mocniej jego dłoń.
-Nie będę zajmował wam czasu - powiedział w końcu Michael. - Olivia, bądź tak miła i przekaż rodzicom, że nie mogę przyjść w czwartek na kolację - zrobił kilka kroków na przód. - Mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz? - powiedział cicho, mijając Liv
    Justin słysząc te słowa, odwrócił głowę w jego kierunku i obserwował jak odchodzi. Olivia przytknęła dłoń do ust. Justin zauważył, że jej oczy się zaszkliły. Nagle Liv puściła dłoń Justina i zaczęła iść szybkim krokiem. Zdezorientowany Justin ruszył za nią z lekkim opóźnieniem. Chwycił Olivię za ramię, żeby się zatrzymała.
-Liv, co się stało? - spytał ją. 
-Nic - pociągnęła nosem.
-Olivia, ty się całą trzęsiesz! - powiedział, chwytając jej dłonie. - Kto to był? 
-Mój największy koszmar - wyszeptała, łamiącym się głosem. Okolice jej oczy były mokre od łez.
-Jezu, nie płacz - Justin przetarł kciukiem jej dolną powiekę. 
     Olivia zaczerpnęła głośno powietrze. Nie mogła się rozpłakać, na pewno nie przez niego. Justin pociągnął ją w stronę najbliższej ławki., której siedzisko nie było ośnieżone. 
-Nie mogę w to uwierzyć... - Olivia zakryła twarz dłońmi. - Oni się z nim spotykają... Po tym wszystkim...
-Po czym? - Justin powoli tracił cierpliwość. - Kto to był?!
     Liv nie odpowiedziała, pokręciła tylko głową i wzięła głęboki wdech, żeby się uspokoić.
-Justin, wybacz, ale... nie teraz, okej? - jęknęła płaczliwie.
-Okej - westchnął sfrustrowany. Był tak bardzo ciekawy, ale widział, że to nie jest dla niej łatwa sytuacja i czuł, że ostatnie co powinien robić, to na nią naciskać. 
-Chcę wrócić do domu - ponownie pociągnęła nosem.
-To chodź - Justin wstał i chwycił Liv za rękę.
-Nie, nie do tego domu - przełknęła głośno ślinę, wyrywając dłoń z uścisku Justina. - Wracajmy do Nowego Jorku... Ja tu nie pasuję.
     Justin przegryzł wargę i powoli kiwnął głową.
-Chcę się tylko zobaczyć z siostrami i jutro wyjedziemy - dodała. 
     Liv próbowała nie pokazywać jak źle czuła się po spotkaniu z Michaelem. Nie chciała, żeby się martwił i zadawał jej serię pytań, na które nie umiała i nie chciała odpowiadać. Jej rodzice byli zdziwieni widząc, że wrócili po zaledwie piętnastu minutach. Pytali, co się stało, ale Liv nawet się do nich nie odezwała. Chciała wygarnąć im to, że spotykają się z Michaelem, ale nie miała i siły, i odwagi. 
-Chcesz zostać sama? - spytał cicho Justin, kiedy Liv położyła się na łóżko, twarzą przyciśnięta do poduszki.
-Nie - odparła stłumionym głosem. - Teraz tym bardziej masz przy mnie być.
     Justin uśmiechnął się blado i wcisnął koło Olivii. Podłożył jej ramię pod kark. i obserwował jak powoli zasypia. Justin nigdy nie umiał spać w dzień, więc nie czuł się senny. Pozostawało mi tylko zastanawiać się, dlaczego jedna osoba mogła tak szybko i skutecznie zepsuć jej humor. Wprawdzie już po rozmowie z mamą nie była w najlepszej formie. Justin najchętniej wyjechałby choćby zaraz. Olivia naprawdę tu nie pasowała i Justin zwyczajnie nie mógł pozwolić, by ludzie z tego otoczenia ciągle ją ranili.
     Jej drzemka nie był długa. Nie minęło pół godziny, a Olivia otworzyła oczy i ziewnęła szeroko. 
-Jak tam? - spytał Justin spoglądając na nią.
-Lepiej - uśmiechnęła się do niego.
     Olivia położyła dłoń na klatce piersiowej Justina i wtuliła głowę w załamanie jego ramienia, przyglądając się jego zaciętej, zadumanej twarzy.
-O czym tak myslisz? - spytała po chwili.
    Justin wypuścił powietrze z ust, zanim się odezwał.
-O tobie - przyznał. - I o tym, że gdybym tylko wiedział, co ten kutas ci zrobił, to urwałbym mu jaja i kazał je zeżreć.
-Przestań - jęknęła Liz z obrzydzeniem.
-Mówię poważnie - zerknął na nią kątem oka. 
-No to nigdy nie powiem, co się stało - zachichotała.
-To najwyżej oberwie bez powodu - Justinowi nie było do śmiechu.
      Olivia podniosła się na łokciu.
-Daj spokój...
-Co? - zmarszczył brwi. - Gdybym... coś mu zrobił - Justin powstrzymał się od powiedzenia konkretnego sposoby, w jaki chciałby ukarać Michaela, żeby nie przestraszyć Olivii - już więcej byś nie cierpiała.
    Liv westchnęła ciężko.
-Nie możesz wszystkiego załatwiać w ten sposób, wiesz? - zaczęła. - Wszystko złe, co robiliśmy do nas wróci, zawsze poniesiemy konsekwencje. 
      Czy Olivia własnie dała mu do zrozumienia, że nie długo przyjdzie jego kolej?
-No to co? - spytał tylko. 
-To, że nie nie chcę, byś poszedł do więzienia przeze mnie i Michaela. 
     Justin zastanowił się przez chwilę. 
-Zawsze myślałem, że jeśli kiedykolwiek spotkam kogoś, kogo będę naprawdę kochał, to będę w stanie oddać za niego życie... Więcej, to marzenie. Więc pójście do pierdla nie jest niczym strasznym - wzruszył ramionami.
     Olivia zamilkła, spoglądając na niego z podziwem wymieszanym z przerażeniem. 
-Straszne masz marzenia - pokręciła głową. 
     Liv usiadła na brzegu łóżka plecami do Justina. Olivia poczuła w środku dziwną pustkę. Nie umiała określić, czy kiedykolwiek mogłaby zrobić to samo. Czuła, że Justin może więcej mówić, niż robić, ale nigdy nie chciałaby przekonać się, że Justin rzeczywiście jest w stanie umrzeć za... kogoś. Olivia nawet nie chciała wiedzieć, czy była tą osobą. 
    Justin nie miał zamiaru tego mówić. Zwłaszcza, że nie był pewien Olivii i jej uczuć. Spojrzał na nią zmartwiony. Między nimi zapanowała niezręczna cisza, spowodowana jego wyznaniem. Liv była wyraźnie spięta i Justin w tamtym momencie widział tylko jeden sposób, aby ją rozluźnić.  Nachylił się nad nią i złapał ją za ramię, odwracając twarzą do siebie. Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować, przycisnął swoje usta do jej. Zaskoczona Liv natychmiast odwzajemniła pocałunek i po chwili położyła Justinowi dłoń na karku, przysuwając go bliżej do siebie.  Pocałunek na początku był nieśmiały i łagodny, ale Justin po kilku sekundach zaczął coraz bardziej napierać wargami na Olivię, chwytając ją w talii. Liv odchyliła głowę, próbując zaczerpnąć powietrza. Zanim Justin ponownie przyssał się do Liv, położyła mu rękę na klatce piersiowej, by go zatrzymać.
-Daj mi odsapnąć - wydyszała ze śmiechem. 
      Olivia dosłownie słyszała łomotanie jej serca.  Justin zaczerpnął głośno powietrza, nie był zadowolony z przerwania pocałunku i chciał jak najszybciej do niego wrócić. Ale oboje usłyszeli krzyk pani Caswell, dochodzący z dołu:
-Olivia!
      Liv stęknęła i obróciła głowę w stronę drzwi.
-Zejdźcie na chwilę - dodała jej mama.
     Justin zazgrzytał zębami. 
-Chodź - mruknęła Olivia, wstając i ciągnąc go za rękę. Justin poprawił włosy i oblizał wargę. 
-Pomyślałam, że jesteście głodni... - oznajmiła Ella, kiedy zeszli na dół.
     Liv popatrzyła na Justina, a on tylko wzruszył ramionami.
-Olivia, dlaczego nic mi nie powiedziałaś?! - naskoczyła na nią Ella, kiedy rozpoczęli posiłek.
     Dziewczyna uniosła brew i posłała mamie pytające spojrzenie.
-O czym?.. - zapytała.
-Spotkałam w sklepie Mandy  - zaczęła. - Mamę Chloe - wyjaśniła, zerkając na Justina. - Powiesz mi, co konkretne się stało?
-Ah, to.. Okradli i pobili Chloe - wytłumaczyła. - Ale ma tylko siniaka i ukradli torebkę, w której praktycznie nic nie było...
-Ale tobie nic się nie stało, prawda?
-Mamo, nawet mnie tam nie było - przewróciła oczami. - Tylko wyjechałam po Chloe na komisariat i wiem tyle, że Chlo nie jest jedyna i niedługo ich złapią.
    Ella zadała Liv mnóstwo szczegółowych pytań odnośnie napadu i wygłosiła przemówienie o tym, jak niebezpieczne jest chodzenie wieczorami w dużym mieście. Liv ledwo powstrzymywała się przed parsknięciem śmiechem - od kiedy to jej mama się nią interesuje? Żadna z nich nawet nie zauważyła, że Justin podczas słuchania ich rozmowy, zastygł w bez ruchu. Jego twarz była blada i zakręciło mu się w głowie.
-Przepraszam - bąknął, i wstał od stołu.
     Przeszedł prędko do niewielkiej łazienki. Zatrzasnął drzwi i wziął kilka głębokich oddechów. Dla Justina z każda sekundą układanka składała się w jedną logiczną całość, która nie była nawet zbliżona, do wersji, którą sam sobie ustalił. Olivia była na policji przez Chloe. Sms, którego dostała był o napadzie. Liv wcale go nie oszukiwała. Justin poczuł się jak idiota. Dlaczego jej nie spytał? Dlaczego tak szybko wyciągnął wnioski i ocenił Liv? Jej uczucia były szczere, jego też. Justin poczuł, jakby olbrzymi głaz spadał mu z serca. Nie musiał już nikogo oszukiwać. Chociaż i tak przez ten cały czas okłamywał bardziej siebie, niż ją. 
    Justin odczekał parę chwil i spuścił wodę w toalecie, zanim wyszedł.
-Ale ty nie wychodzisz późno, prawda? - do uszu Justina dotarł irytujący głos Elli.
    Kiedy Justin wszedł do jadalnej części salonu, Olivia kręciła sfrustrowana głową. Zajął miejsce, ale jego żołądek był zbyt ściśnięty, by mógł przełknąć chociaż jeden kęs.
-Nie smakuje ci? - spytała pani Caswell.
-Smakuje - odparł ostrożnie Justin. - Tylko nie najlepiej się czuję. Też nie wiedziałem o tym napadzie - mruknął, patrząc na Liv, która tylko wzruszyła ramionami.
    Justin poczekał, aż Olivia skończy i razem wrócili do jej sypialni.
-Dlaczego nic nie powiedziałaś? - spytał ją z wyrzutem
-A to ma jakieś znaczenie? 
-Nawet nie wiesz, ile by mi to ułatwiło - jęknął.
-Co? - zdziwiła się Liv.
    Justin zawahał się. Uznał, że mówienie Liv o tym, co przeżywał w ostatnich dniach, nie będzie dobrym pomysłem. Wypuścił głośno powietrze z ust i pokręcił głową.
-Nieważne - opadł na łóżko. - Ale masz mi mówić o takich rzeczach, to tak na przyszłość. 
-O wszystkich?
-Tak - skinął głową. - Nawet twoja mama się przejęła tym napadem, a ty mówisz, że to nie ma znaczenia.
-Moja mama się "przejęła" - Liv zrobiła cudzysłów z palców - żeby sama dla siebie poczuła się lepiej. Ona nic o mnie nie wie i chce nadrobić... troską - wzruszyła ramionami.
-Jak to nic o tobie nie wie? - Justin zmarszczył brwi.
-Mało rozmawiałyśmy, jak jeszcze tu mieszkałam - Liv zacisnęła usta. - Ty marzyłeś o oddaniu życia za kogoś, a ja o dobrych kontaktach z mamą - stwierdziła ponuro. - Ale już mi przeszło. Teraz mam bardziej realne marzenia - uśmiechnęła się do niego blado.
     Justinowi natychmiast zrobiło się przykro, widząc jak Olivia z bólem wspomina swoje dzieciństwo i dorastanie w tym domu. To niesprawiedliwe, że Liv musiała tak się męczyć i gdyby Justin mógł zrobić cokolwiek, by to naprawić, nie zawahałby się ani przez moment.
-Jakie? - spytał ją.
     Olivia zamyśliła się na chwilę.
-Chciałabym znaleźć pracę - powiedziała w końcu. - I mieć mieszkanie, żeby nie siedzieć Chloe na głowie - zamilkła.
-To wszystko? - zaśmiał się Justin.
-A co myślałeś? - żachnęła Olivia.
-Nie wiem, spodziewałem się chociażby jakichś podroży dookoła świata, czy coś - podrapał się po głowie.
-To mi nie potrzebne - machnęła ręką. - Jak będę miała gdzie spać, za co żyć i ciebie przy sobie, to mi już nic do szczęścia nie będzie brakować - uśmiechnęła się do niego.
     Justin nie mógł się powstrzymać przed cmoknięciem jej w policzek.
-A ty masz jakieś marzenie... no wiesz, nie tak drastyczne? - spytała go.
-Zależy jak na to patrzeć - zaśmiał się Justin.
    Olivia posłała mu spojrzenie, zachęcające do dalszego mówienia.
-Na przykład chciałbym wziąć ślub na cmentarzu - wypalił.
   Liv zamrugała szybko i zmarszczyła czoło.
-Nawet nie będę pytać dlaczego - roześmiała się. 
     Słysząc śmiech Olivii, Justin poczuł ulgę. Przez następne godziny starał się robić wszystko, by nie miała okazji myśleć o czymś nieprzyjemnym, związanym z Michaelem albo rodzicami. Nie mógł doczekać się, kiedy stamtąd wyjadą i Olivia wróci do normy, bo miał wrażenie, że w Greenwich dosłownie się dusi. Zeszli na dół na kolację, podczas której nie rozmawiali za dużo z rodzicami. Justin nie darzył ich sympatią i znosił tylko przez wzgląd na Olivię. Wieczorem obejrzeli film, horror. Justin miał nadzieję, że Olivia będzie tak się bała, że poprosi go o zostanie z nią na noc, ale kiedy tylko seans się skończył, Liv skierowała go do jego pokoju. 
-O nieee - przeciągnęła. - Znowu mama będzie robić wyrzuty - stęknęła. 
-Wyjdę szybko z samego rana - obiecał. 
    Olivia pokręciła głową z uśmiechem i wstała, mówiąc, że idzie wziąć prysznic. Kiedy wróciła, Justin dalej był w jej pokoju. Siedział na łóżku ze smutną miną.
-Justin, naprawdę...
-Zostałem tylko, żeby ci powiedzieć dobranoc - wstał, robiąc jej miejsce, by się położyła.  Justin pocałował Olivię w czoło. - Zobaczysz, twoi rodzice jeszcze mnie przeproszą za te oddzielne pokoje - powiedział, zanim wyszedł. 
-Dobranoc, Justin - powiedziała ze śmiechem Liv.
     Justin wychodząc, zamknął drzwi pokoju Liv i przeszedł do sypialni dla gości. Przez co najmniej dwie godziny przewracał się z boku na bok, nie mogąc zmrużyć oka. Mimo że spał z Olivią tylko raz, czuł, że łóżko jest w połowie puste, kiedy nie ma jej przy nim. Chciał ją objąć i wsłuchiwać się w rytm jej oddechu. Justin kiedy wiedział, że już nic nie może go potrzymać przed miłością do Liv, kiedy w końcu pozbył się tej blokady, która uniemożliwiała mu myślenie o wspólnej przyszłości z nią, mógł w końcu odetchnąć pełną piersią. Czuł się w końcu fair w stosunku do samego siebie, czuł, że już nie musi się martwić o błąd, który mógł popełnić, darząc uczuciem dziewczynę, która mogła go oszukiwać. Justin wiedział, że powinien ją przeprosić za swoje podejrzenia. Olivia była najlepszą rzeczą, jaka mogła mu się przydarzać i zasługiwała na to, by wiedzieć, ale tym samym nie zasługiwała na cierpienie, jakie ta wiadomość mogła u niej wywołać. Justin nie miał ochoty odbierać Olivii szczęścia, wolał się skupić na wspólnym jego budowaniu.
    Justin nagle poderwał się do pozycji siedzącej. Jego żołądek ścisnął się w ciasny supeł, bo uświadomił sobie coś, co potrzebowało długich godzin rozmyślań i poczucia, że Liv jest godna zaufania, które zdobył dopiero dzisiaj. Wstał i powolnym krokiem skierował się do sypialni na końcu korytarza. W pokoju Olivii panowała ciemność. Zasłonięte rolety odbierały nawet blask księżyca czy chociażby światło latarni na ulicy. Nie widział twarzy Olivii, ale słysząc jej miarowy oddech był pewny, że śpi. Delikatnie przesunął ręką po materacu szukając jej ciała. Złapał ją za ramię i potrząsnął.
-Livy, obudź się - wyszeptał. 
     Olivia mruknęła, ale nic nie wskazywało na to, by się obudziła. Spróbował jeszcze raz.
-Hej, Liv - potrząsnął.
-Przestań - jęknęła w końcu, przewracając się na plecy.
     Wzrok Justina zaczął przyzwyczajać się do ciemności.
-Olivia, muszę ci coś powiedzieć. 
-Rano - sapnęła w pół śnie.
-To nie może czekać! - krzyknął szeptem. - Olivia, za sekundkę będziesz mogła iść znowu spać.
     Liv westchnęła ciężko i lekko uchyliła powieki.
-Co? - żachnęła.
     Justin nagle spanikował. Nie umiał wydobyć z siebie głosu. 
-Ja... - wyjąkał. 
   Olivia jęknęła w zniecierpliwieniu.
-Sekundka minęła... - Liv chciała przewrócić się na drugi bok
    Justin był zmobilizowany do wypowiedzenia tych słów, tylko co go powstrzymywało? Strach przed odrzuceniem? Justin spojrzał na Olivię. Zadał sobie w głowie najważniejsze pytanie, a kiedy odpowiedź była twierdząca, wziął głęboki wdech. Teraz albo nigdy. 
-Olivia, kocham cię. 

_________________

No i gówno wyszło z mojej przerwy, haha. 

Nie zrażajcie się tym, że rozdział nudny - drama nadchodzi. :)

Powiadamiajcie mnie w zakładce informed, jeśli zmieniacie nick na twitterze. Nie będę as przecież szukać. A jeśli coś przeoczyłam, to przepraszam i napiszcie mi to po prostu jeszcze raz. 

Pamiętajcie o komentowaniu!

Inaczej na nowy rozdział będziecie czekać jeszcze dłużej. :D

twitter | ask