21. Touch without touching

    Justin nigdy nie całował nikogo mając zamknięte oczy. W trakcie pocałunku z Olivią również starał się ich nie zamykać. Nie chciał zatracić się w pocałunku i nie chciał, by wzbudził w nim jakiekolwiek emocje. Jednak kiedy ich wargi się zetknęły, jego mózg zapragnął skupić się tylko na Olivii, a nie odbieraniu innych bodźców. Podczas pocałunku stało się coś, czego Justin się spodziewał i czego najbardziej się bał - przypomniał sobie dlaczego zakochał się w Olivii.
    Kiedy ich usta oderwały się od siebie, Justin i Olivia pozostali w tej samej pozycji, stykając się czołami. Justin powoli otworzył powieki, a Liv miała je przymrużone.
-Niesamowite - szepnęła.
-Obiecuję, że będziemy częściej to powtarzać - Justin położył jej dłoń na policzku..
-Ale chyba nie teraz - Olivia odsunęła głowę od Justina, strącając jego palce z jej twarzy. - Tata idzie po schodach...
     Justin pokręcił rozbawiony głową. Pocałunek miał być po to, by Liv przestała się wzbraniać przed jego dotykiem, a ona dalej odsuwała się od niego, kiedy ktoś miał wejść do pokoju. Ale nie zaprotestował. Wolał nie narażać się jej ojcu. Po chwili drzwi pokoju otworzyły się, a w progu stanął Ted, wyraźnie ucieszony, że Justin i Liv zachowują dystans.
-Będziecie gdzieś wychodzić?  - zapytał.
-A gdzie mamy wychodzić? - Liv uniosła brew.
-Nie wiem, myślałem, że może pokażesz Justinowi okolicę... - wzruszył ramionami.
-Eh -  Olivia popatrzyła na Justina, a potem z powrotem na swojego tatę. - Może jutro. Dziś posiedzimy w domu.
    Ted pokiwał głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
-Nie masz wrażenia, że to był tylko pretekst? - spytał Justin.
-Mam - zaśmiała się Liv.
     Justin wstał i przeciągnął się. Podszedł do biurka, przyglądając się szpargałom na nim porozrzucanym. Jego uwagę zwróciło zdjęcie w ramce, na którym były dwie identyczne dziewczynki w czerwonych sukienkach i błyszczących opaskach na głowach. W pierwszej chwili zastanawiał się, kim mogą być, ale później skojarzył, że to siostry Olivii.
-Chcę obejrzeć zdjęcia - stwierdził.
-Justin, nie będę się przed tobą kompromitować - Olivia przewróciła oczami.
-Daaaj spokój - jęknął.
-Nawet nie wiem gdzie one są - skłamała.
-Trochę mi o sobie opowiesz - przekonywał ją. - Bo jak na razie wiem tylko tyle, że masz dwie siostry - wskazał na zdjęcie.
    Olivia stęknęła. Nigdy nikomu nie pokazywała zdjęć, nawet Chloe nie wszystkie widziała. Ale po pocałunku z Justinem wiedziała, że jeśli ma wyjść na idiotkę, to własnie przed nim. Wstała i podeszła do szafy. Ustała na palcach i ściągnęła ciemne pudełko. Zdmuchnęła grubą warstwę kurzu z pokrywki. Chmurka pyłu pofrunęła ku Justinowi, który natychmiast zaczął kaszleć.
-Wybacz - powiedziała do niego. Usiadła na łóżku, ale zawahała się, zanim otworzyła pudełko. - Ale to ja wybieram te, które ci pokazuję.
-Niech ci będzie - usiadł obok niej i oparł się o ścianę.
    Liv przewracała zdjęcia w pudełku i widząc niektóre z nich, miała ochotę natychmiast odłożyć je na miejsce i zapomnieć o ich istnieniu. Wybierała te, na których wyglądała źle, ale w miarę normalnie. Justin zadawał mnóstwo szczegółowych pytań o osoby na zdjęciach, a Liv udzielała wyczerpujących odpowiedzi. Przyjemności skończyły się, gdy Olivia pokazała mu zdjęcie z wakacji, na którym leżała na plaży i krzywiła się do aparatu.
-Zawsze byłaś taka chuda? - spytał Justin i wykonał gest, którego Olivia tak bardzo się bała: położył dłoń na jej udzie.
    Olivia zamarła. Próbowała się uspokoić i nie panikować, ale nie umiała opanować obrazów z przeszłości, które natychmiast pojawiły jej się przed oczami.
-Weź rękę - powiedziała stanowczo.
-Dlaczego?
-Bo tak - wypuszczała z siebie urwane oddechy.- Po prostu mnie nie dotykaj - warknęła w końcu.
     Justin oderwał dłoń z jej nogi jak oparzony. Olivia widząc jego zdezorientowana minę, szybko doszła do siebie, ale wzięła głęboki wdech, zanim się odezwała.
-Przepraszam...
-Co to miało być? Dlaczego nie chcesz, żebym cię dotykał?
-Ja... Nieważne, możesz po prostu....
-Nie mogę! - odparł Justin, przerywając Olivii. - Zrobiłem coś źle?
-Nie, tylko..
-Jeszcze chwilę temu pozwoliłaś mi się pocałować, a teraz...
-Justin, ja nie lubię jak ktoś mnie dotyka. Nie chodzi o ciebie - Liv próbowała go uspokoić.
-Dlaczego?
     Olivia pokręciła szybko głową.
-Powiedz mi - nalegał Justin, wpatrując się w nią zaborczo.
-Nie mogę.... ale, Justin - Olivia nerwowo założyła włosy za ucho - nie myśl sobie nie wiadomo czego...
-Jak mam nie myśleć? - Justin wstał. - Dlaczego nie możesz mi powiedzieć? - podniósł głos.
-Ciszej - żachnęła Liv.
-Dlaczego cały czas mnie okłamujesz? - Justin ją zignorował.
     Olivii zrobiło się gorąco. Bała się zdenerwowanego Justina, ale wiedziała, że jeśli to okaże, to będzie jeszcze gorzej.
-O czym ty mówisz? - spytała cicho.
    Justin poczuł jak ręce trzęsą mu się ze złości. Wypuścił ze świstem powietrze. Zagalopował się. Spojrzał w przestraszone oczy Liv i zdał sobie sprawę, że przesadził tak na nią naskakując. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z jej pokoju. Szybko przeszedł przez korytarz do sypialni, w której miał spać i ledwo powstrzymał się przed uderzeniem pięścią w ścianę. Dlaczego tak się zdenerwował? Było jasne, że Olivia wzbrania się przed jego dotykiem, bo brzydzi  się go przez to, co robił jej i dziewczynie w szafie, którą znalazła. Dodatkowo ona nic do niego nie czuje, więc dlaczego miałaby pozwolić mu się dotykać? Już pocałunek musiał być dla niej wystarczającym poświęceniem. Justina bolało to, jak Olivia się od niego odsuwa, nie chciał, by tak wyglądała ich relacja, ale dobijało go to, że kompletnie nic nie może z tym zrobić.
    Olivia nie rozumiała wybuchu Justina. Wprawdzie domyślała się, co może być jego powodem, ale przede wszystkim nie umiała pojąć ostatnich słów Justina. Kiedy go oszukała? Liv starała się przypomnieć sobie moment, w którym minęła się z prawdą w stosunku do Justina. Zaczęła nerwowo chodzić po ciemnym pokoju. O tej porze roku szybko się ściemniało. Musiała wyjaśnić tę sprawę z Justinem, ale zwlekała z pójściem do niego, chcąc dać mu chwilę na uspokojenie się. Chwila jednak wydłużyła się do paru godzin, a Olivia zdała sobie sprawę, że wcale nie zależy jej na spokoju Justina. Wahała się, czy ma powiedzieć mu prawdę, rozważała za i przeciw, ale na samą myśl o tym chciało jej się płakać, a co dopiero, kiedy miałaby o tym opowiadać. Nie była gotowa. I Justin musiał to zrozumieć. Wreszcie zerwała się z łóżka i zapaliła światło. Pozbierała rozsypane zdjęcia do pudełka i biorąc je ze sobą, wyszła z pokoju. Potrzebowała pretekstu.
     Olivia uchyliła drzwi sypialni Justina. Chłopak leżał na łóżku na plecach ze słuchawkami w uszach. Olivia chrząknęła, ale Justin zdawał się nie słyszeć. Powoli zamknęła drzwi podeszła do niego. Justin dostrzegł ją kątem oka i natychmiast podparł się na łokciach, wyciągając słuchawki z uszu.
-Jesteś zły? - spytała.
-Zależy... Porozmawiamy?
-Nie, Justin. Nie porozmawiamy - pokręciła energicznie głową - ale chcę, żebyś wiedział, że to nie chodzi o ciebie. Musisz mi uwierzyć.
    Justin przegryzł policzek, patrząc intensywnie na Olivię. Na końcu języka miał, że nie umie jej uwierzyć, ale się powstrzymał. Pokiwał głową.
-Przepraszam - powiedział cicho.
    Olivia się uśmiechnęła.
-Zdecydowałam, że tym razem pokażę ci wszystkie - spojrzała na pudełko.
-Wszystkie kompromitujące? - upewnił się, a Liv zaśmiała się lekko i pokiwała głowa.
     Justin odsunął się, by Olivia również zmieściła się na łóżku. Liv zawahała się, ale w końcu położył się obok niego.
-Już nie będę cię dotykał - mruknął z pretensją.
    Olivia go zignorowała. Otworzyła pudełko, zrzuciła jego pokrywkę na podłogę i podała je Justinowi. Chłopak zaglądając do niego, prawie natychmiast zapomniał o ich sprzeczce, bo już widząc pierwsze zdjęcie, zaczął się śmiać, a Olivia jęknęła z zażenowania, wiedząc, że chodzi mu o fotografię, na której stoi z nachmurzoną miną i włosami brudnymi od kupy ptaka.  Olivia opowiedziała mu historię powstania tego zdjęcia. Wysłuchał też kilku innych opowieści o zdjęciach, które zrobiły na nim największe wrażenie. Przy jednym Justin śmiał się tak mocno, że Liv odwróciła się do niego plecami i zarzekła się, że nie będzie z nim rozmawiać. Justin przejrzał jeszcze kilka fotografii, ale tylko jedno z nich przykuło jego uwagę. Nie było w żaden sposób zabawne. Na zdjęciu była Olivia w czerwonej sukience przed kolana, a obok niej stał chłopak pół głowy wyższy od Liv, ubrany w garnitur i czerwony, pasujący do sukienki, krawat. Obejmował ją w talii. Oboje stali na tle drzwi wejściowych do domu Olivii.
-Kto to jest? - spytał Justin.
     Odpowiedziała mu cisza.
-Livy? - spojrzał na nią.
     Olivia unosiła się miarowo i cicho posapywała. Justin wychylił się, by upewnić się, że śpi. Kiedy zobaczył jej twarz tak spokojną i odprężoną, bez żadnych śladów strapień czy strachu, poczuł jak jego serce oblewa się falą gorąca. Kilka minut obserwował  lekko rozchylone drgające wargi Liv i wachlarz rzęs padających na jej zaróżowione policzki. Olivia leżała na kołdrze, więc Justin przykrył ją kocem złożonym w kostkę na skraju łóżka, który zapewne zostawiła mu pani Caswell. Justin próbował nie wykonywać gwałtownych ruchów i nie obudzić Liv. Miał szczęście, że wyłącznik światła był nad jego głową. To była dla niego wyjątkowa chwila. Zapomniał, że on i Liv są w trakcie gry w kłamstwa, bo teraz liczyło się dla niego tylko to, że może wziąć ją w ramiona i zasnąć czując jej słodki migdałowy zapach.
    Kiedy Olivia się obudziła, było jej bardzo gorąco.Czuła się przygnieciona przez rękę Justina lezącą na jej  tułowiu i czuła, że cała prawa strona jej ciała jest odrętwiała, jakby całą noc spała w jednej pozycji. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Widząc porozrzucane zdjęcia na podłodze, stwierdziła, ze musiała zasnąć podczas ich oglądania. Szybko poderwała się do pozycji siedzącej i szturchnęła Justina.
-Co? - jęknął.
-Dlaczego mnie wczoraj nie zbudziłeś? - spytała Liv gniewnie i w popłochu zerknęła na zegarek. Wskazywał dziesiątą. - Cholera.
-Po co miałem cię budzić? - Justin zaczął pocierać oczy, jego głos wciąż brzmiał sennie.
-Bo jak moja mama zobaczy, że spaliśmy razem, to... Ah, nieważne - Olivia uznała, że nie będzie tracić czasu na wyjaśnienia.
     Wstała i powoli otworzyła drzwi, nie chcąc narobić hałasu. Ale na końcu korytarza dostrzegła swoją mamę, która własnie wychodziła z jej sypialni. Liv jęknęła.
-Chciałam cię obudzić... - wytłumaczyła Ella, bacznie przyglądając się córce. - Ale widzę, że spałaś u niego - dodała z przekąsem.
-Po prostu zasnęliśmy oglądając...
-Nie chcę tego słuchać - ucięła. - Za piętnaście minut śniadanie.
    Olivia poczuła od mamy taki chłód, że od razu przypomniała sobie, dlaczego tak długo się nie widziały. Obserwowała jej rodzicielkę schodząca po schodach z ponurą miną. Po chwili poczuła obok siebie Justina.
-Co się stało? - spytał z uśmiechem.
    Liv pokręciła głową z westchnieniem.
-Z czego ty się tak cieszysz? - spytała go.
-Fajnie było z tobą spać - wzruszył ramionami kładąc jej dłoń na biodro - Tu mogę? - upewnił się.
-Możesz - przewróciła oczami. - Co w tym było fajnego?
-Nie wiem, ale nie zasnęłabyś przy mnie, gdybyś nie czuła się bezpiecznie. To na pewno jest fajne.
     Olivia zaśmiała się cicho.
-Pójdę wziąć prysznic - oznajmiła.
     Wróciła do swojego pokoju po ubrania, po czym przeszła do łazienki. Biorąc prysznic, Liv wyobrażała sobie spojrzenia mamy podczas śniadania i zdała sobie sprawę, że chce wyjść z domu tak szybko, jak będzie to możliwe.
    Justin wszedł do łazienki po niej i starał się odświeżyć najszybciej jak tylko mógł, żeby rodzice Liv nie musieli na niego czekać. Olivia zaczekała aż skończy, by razem mogli zejść na dół. Ted uśmiechał się dosyć łagodnie, więc Liv nabrała pewności, że mama nie powiedziała mu o tym, co widziała rano. Posiłek jedli w milczeniu. Justin czuł napiętą atmosferę, wiec co jakiś czas posyłał Liv uśmiechy, którymi chciał dodać jej otuchy.
-Po śniadaniu wychodzimy - oznajmiła Liv.
-Gdzie? - chrząknął Ted.
     Justin spojrzał na nią pytająco.
-Pokażę Justinowi okolicę - wzruszyła ramionami.  - Sam to wczoraj proponowałeś.
    Tata Liv pokiwał głową. Olivia posłała Justinowi spojrzenie, mówiące "pośpiesz się". Justin zaśmiał się cicho i skoczył jeść.
- O której wrócicie? - spytała Ella, patrząc jak Liv i Justin nakładają kurtki.
-Nie wiem - odparła sucho Liv.
     Wyszła bez pożegnania, a Justin uśmiechnął się potulnie do Elli i poszedł za nią.
-Przegapiłem coś? - spytał, przepuszczając Liv w bramie.
-Nie, po prostu już wiem, dlaczego tak nie chciałam tu przyjeżdżać - westchnęła.
    Szli po odśnieżonym, ale lekko oblodzonym chodniku wzdłuż ulicy.
-To dopiero drugi dzień, a już robi się... dziwnie. - wyjaśniła Liv, poprawiając czapkę.
-Jak nie będzie lepiej, to po prostu wyjedziemy wcześniej, dobra? - spytał Justin. - Nie chcę, żebyś się męczyła.
    Olivia pokiwała głową z bladym uśmiechem.
-Pokażę ci moją szkołę - zaproponowała. - I dom Chloe. O, może byśmy do niej wpadli... Myślisz, że jej rodzice...
    Liv zatrzymała się nagle, mrużąc oczy. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale poprzestała jedynie na wpatrywaniu się w dal. Justin spojrzał na nią przejęty, a potem w kierunku, w którym był skierowany jej wzrok, ale dostrzegł tylko mężczyznę. Nie wiedział, dlaczego jego widok wywołał u niej taką reakcję. Nie wiedział, że patrzy na mężczyznę, który przewrócił życie Olivii do góry nogami, przez którego bała się tu przyjeżdżać i przez którego nie umiała poukładać relacji z rodzicami. Mężczyznę, przez którego wczoraj się pokłócili.

___________________

Tak, wiem, że rozdział jest nudny, straszny i że nie tego się spodziewałyście po ponad dwutygodniowej przerwie. Przepraszam, że wstawiam takie gówno. 

Nie czuję już tego opowiadania - wy też mi piszecie, że to nie to samo. Robię sobie przerwę. Chcę się zastanowić czy jest sens kończyć to ff. :)

twitter | ask 

!!!CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!