20. Drumroll, please

-Aha, super - Olivia kiwnęła ironicznie głową. - Fajnie - wzruszyła ramionami i oparła łokieć na drzwiach auta i podparła na nim głowę.
     Justin zaśmiał się krótko, mimo że reakcja Liv wcale go nie śmieszyła. Spojrzał na nią podejrzliwie. Olivia powinna się zdenerwować. Zbyt lekko przyjęła do wiadomości fakt, ze będzie musiała udawać przed jej rodzicami, że są razem. Dostrzegł, że Olivia uśmiecha się pod nosem. Myśli, że wszystko idzie zgodnie z jej planem. Justin zacisnął dłonie na kierownicy. Tak bardzo się myli.
     Olivia sama była zdziwiona swoją reakcją. W głębi serca cieszyła się z obrotu spraw. Uznała, że to będzie dla nich dobry sprawdzian - czy wytrzymają w związku przez...
-Justin, ile czasu będziemy w Greenwich? - spytała go.
     Justin wziął głęboki wdech, zanim jej odpowiedział. Nie mógł pokazać, że jest zdenerwowany.
-Do końca roku - odparł.
     Liv zaczęła liczyć na palcach dni, które spędzą w jej rodzinnym mieście. Jedenaście. Olivia zadrżała na samą myśl, że tyle czasu będzie musiała widywać się ze swoimi rodzicami. Jak na przełamanie pierwszych lodów, to zdecydowanie za długo. 
-Ale... ja nie mam ubrań - jęknęła Liv.
-Taaak? - roześmiał się Justin. - Jesteś tego pewna?
      Zawahała się, ale po chwili pokiwała głowa.
-A pamiętasz walizkę Chloe?... - spytał Justin.
      Liv zamyśliła się chwilę a potem otworzyła szeroko usta.
-Jezu, ja już nikomu nie mogę ufać! - zawołała. 
      Justin wzruszył ramionami. Nie odpowiedział, bo mógłby to samo powiedzieć o niej. Ufał jej, a ona go zawiodła. 
     Olivia wypuściła powietrze z ust ze świstem. Przez myśl przemknęła jej wątpliwość, czy powinna cieszyć się, że Justin ją zaskakuje, czy martwić się, bo jego niespodzianka miała otoczkę kłamstwa. Ale szybko odgoniła od siebie tę myśl. Jedno kłamstwo nie znaczy, że Justin będzie notorycznie nie mówił prawdy. 
-Denerwuję się - powiedziała Liv, patrząc na tabliczkę z napisem "Witamy w Greenwich".
-Nie ma czym - Justin wysilił się na uśmiech. 
      Olivia zacisnęła wargi. Było czym. Nie miała pojęcia jak rodzice zareagują na jej widok, ani jak ona zareaguje na ich. Do tego miała przyprowadzić do domu swojego pierwszego chłopaka. A raczej to on przyprowadzi ją. 
-Musisz mi teraz powiedzieć jak jechać - Justin zwolnił.
    Olivia obróciła głowę, żeby rozejrzeć się po okolicy. Mogłaby przysiąc, że większości budynków nie było, kiedy wyjeżdżała. 
-Chyba musisz skręcić tutaj - wskazała na drogę w lewo.
-Chyba? Nie pamiętasz jak dojechać do swojego domu? - roześmiał się.
-Pamiętam! - broniła się, wychylając głowę. 
     Olivia pokierowała go jeszcze dwa razy w prawo, aż znaleźli się na przedmieściach. wjechali w drogę, po której obu stronach stały domy. Kiedy Olivia dostrzegła swój na końcu uliczki, zakręciło jej się w głowie.
-To tamten... - bąknęła i wskazała placem.
    Justin kiwnął głową i zaparkował pod średniej wielkości, jasnym domem, z czerwonym dachem, który w tamtym momencie przykrywała gruba warstwa śniegu. 
-Nie chcę tam iść - przyznała Liv, pocierając nerwowo palce.
-Będzie dobrze, zobaczysz - Justin położył objął jej dłonie swoimi. - Ja też się stresuję! Myślisz, że twój tata mnie nie zabije?
-To całkiem możliwe - zaśmiała się histerycznie. 
    Justin westchnął teatralnie i wysiadł z auta. Olivia nie ruszyła się  miejsca. Zaczęła się bać, tylko tym razem nie swoich rodziców. Bała się wspomnień. To w tym domu wydarzyły się najgorsze i najbardziej bolesne rzeczy w jej życiu. Gdyby miała wybór, wróciłaby natychmiast do Nowego Jorku. Ale nie mogła. Jeżeli Justin mówił prawdę i jej mama cieszyła się, że przyjedzie, to teraz nie mogła niczego odwołać. 
    Z głośnym stęknięciem wysiadła z auta i zaczerpnęła powietrze. Była gotowa powiedzieć, że inaczej oddycha się w Greenwich, a inaczej w Nowym Jorku. Justin wyjął z bagażnika walizki. 
-Gotowa? - spytał, patrząc na dom. - Chyba widzę twoją mamę w oknie - zachichotał.
-Jezu - Olivia zasłoniła dłonią twarz w geście zażenowania.
    Justin się roześmiał. Olivia pociągnęła walizkę ze swoimi ubraniami po odśnieżonym chodniku, a Justin zabrał swoją. Kiedy otwierała bramkę, czuła jak jej kolana drżą, i wcale nie z zimna. Przechodząc przez kamienną ścieżkę, Justin rozglądał się po ogrodzie. Wiedział, że wiosną i latem musi tu być naprawdę ładnie. Justin w podłużnych okienkach obok drzwi wejściowych dostrzegł przesuwającą się firankę i dyskretnie przewrócił oczami. Zanim Olivia zdążyła zapukać, drzwi otworzyły się, a w nich stanęła kobieta, o pół głowy niższa od Liv, ubrana w jeansy i koszulę z ozdobnym kołnierzem. Włosy miała związane w kucyk. Justin stwierdził, że mama Olivii wygląda jak jej dokładna kopia, tyle że nieco starsza. Liv stanęła jak wryta i lekko zmrużyła oczy. Jej mama nic się nie zmieniła. Nawet nie przytyła. Olivia zacisnęła wargi, nie widząc, jaki gest powinna wykonać. Jej mama również zastygła, przyglądając się córce.
-Cześć, kochanie - wydusiła w końcu. 
     Warga Olivii zaczęła drżeć. Rączka walizki wyślizgnęła jej się z dłoni, a Justin natychmiast schylił się, by ją złapać. Olivia zarzuciła mamie ręce na szyje i pociągnęła nosem. Jej rodzicielka przycisnęła dłonie do jej pleców. Justin widział jej twarz pośród splątanych włosów Liv. 
-Ella, wpuści ich może do środka - z wnętrza domu rozniósł się tubalny śmiech. Justin od razu domyślił się, że to tata Liv.
    Pani Caswell oderwała się od córki i chwilę przytrzymała ręce na jej ramionach, chcąc się jej dokładnie przyjrzeć. W końcu kątem oka dostrzegła Justina, który stał za Olivią w ciszy i cierpliwie czekał.
-Justin! - zawołała entuzjastycznie.
-Dzień dobry - uśmiechnął się do niej.
     Ella odsunęła się i pozwoliła Liv i Justinowi wejść do małego przedpokoju. Justinowi automatycznie zrobiło się gorąco i już po sekundzie spędzonej w pomieszczeniu, zapragnął stamtąd wyjść. Ale przykleił uśmiech na swoje usta i udawał, że cieszy widząc, jak Liv godzi się z rodzicami. Może jego uśmiech byłby szczery, gdyby chociaż wiedział, o co się pokłócili. Zanotował w pamięci, że musi to koniecznie wyciągnąć od Olivii.
-To ty jesteś Justin, tak? - z rozmyślań wyrwał go gruby głos pana Caswell.
-Tak - Justin przepchał się przez Liv i jej mamę do niego, żeby podać mu rękę. 
-Dziękuję, że ją przywiozłeś - powiedział cicho i potarł brodę lustrując wzrokiem Justina.
    Justin był pewien, że w tym momencie mężczyzna stara się rozszyfrować, czy chłopak jej córki jest porządny, czy też wygląda podejrzanie.
-Ted, co tak stoisz?! - Ella spojrzała na męża z wyrzutem. - Zanieś walizki na górę.
-O nie, nie, ja się tym zajmę - zaoponował Justin natychmiast i chwycił bagaże.
-Olivia, pokaż Justinowi pokój gościnny - poprosił jej tata, patrząc wymownie na Justina. Chłopak ledwo powstrzymał się przed parsknięciem kpiącym śmiechem.
    Liv pokiwała głową i popchnęła Justina, by wyszedł z przedpokoju,  i wskazała mu kręte schody. Kiedy wchodzili na górę, Justin zwrócił uwagę na zdjęcia powieszone na ścianie przy schodach. Na przynajmniej połowie z nich była mała Olivia.
-O mój Boże, to ty?! - Justin zatrzymał się i wskazał brodą na fotografię z czteroletnią dziewczynką w wielkich okularach.
-Nie patrz na to! - jęknęła zażenowana i ponownie go popchnęła.
     Justin zachichotał i kontynuował wspinaczkę po schodach.
-W lewo - poinstruowała go Liv, kiedy dotarł na szczyt.
      Justin skręcił, rozglądając się po wnętrzu. Na ścianach koloru kawy z mlekiem wisiało jeszcze więcej zdjęć w ozdobnych ramkach. Od razu rozpoznał, że panele, po których stąpają, są z prawdziwego drogiego drewna. Liv nie mówiła mu, kiedy ma się zatrzymać, więc zrobił to dopiero, gdy dotarł do końca korytarza.
-To tu - upewniała go w przekonaniu, że to własnie będzie pokój, w którym spędzi najbliższe dni.
     Nacisnął klamkę. Jego oczom ukazał się niewielkie pomieszczeni, w którym ściany były jasnoniebieskie, z rozkładanym łóżkiem i ciemnymi meblami.
-Rozumiem, że twoi nie tolerują seksu przed małżeńskiego - powiedział po chwili. 
-Na pewno nie w ich domu - zaśmiała się Liv. - Chcesz zobaczyć mój pokój? 
-Jasne - westchnął.
     Justin zostawił swój bagaż w pokoju gościnnym. Przeszli ponownie przez korytarz i stanęli przed przedostatnimi drzwiami po prawej stronie.
-Tak daleko odeee mnie? - jęknął, ale Olivia nie zareagowała.
    Stojąc pod drzwiami swojej starej sypialni, poczuła się  słabo. Biorąc głęboki wdech, otworzyła skrzypiące drzwi i z progu rozejrzała się po pokoju. Był dokładnie taki, jakim go zostawiła. Ciemnofioletowe ściany, lampki świąteczne wiszące na ścianie przez cały rok, jej łóżko z ciemną pościelą i mnóstwem poduszek, na jednej ścianie poprzyczepianie zdjęcia Olivii i Chloe, fotografie modelek z gazet i artykuły, które kiedyś ją zaciekawiły. 
-To do ciebie nie pasuje - stwierdził Justin, przyglądając się pomieszczeniu.
    Olivia pokręciła głową. To do niej pasowało, to był jej pokój. To w nim płakała, cierpiała, śmiała się, spędzała nudne wieczory. Więc dlaczego stojąc pośrodku niego czuła się tak nieswojo? Tak, jakby nie była u siebie, jakby patrzyła na pokój jakiejś obcej dziewczyny. 
-Nie wierzę, że tu jestem - powiedziała cicho i usiadła drętwo na łóżku.
-Jesteś bardzo zła, że cię tu przywiozłem? - Justin usiadł obok niej.
-Nie... - odparła, patrząc w dal. - To w sumie dobrze, rodzice chyba naprawdę się ucieszyli.. Tylko czuję się dziwnie, wiesz?
-Myślę, że to minie - Justin położył jej rękę na plecach.
     Olivia pokiwała głową z bladym uśmiechem. Czując na sobie dotyk Justin, odruchowa spięła mięśnie.
-Serio, o co chodzi z tymi zdjęciami? - spytał Justin, chcąc rozluźnić atmosferę i wskazał na obklejoną ścianę. - Są wszędzie.
-Tata jest fotografem - wyjaśniła. - Zawsze ma przy sobie aparat i zawsze robił nam zdjęcia. I tak dobrze, że udało mi się schować te najbardziej kompromitujące - zaśmiała się krótko.  
-Musisz mi je pokazać, Liv - powiedział natychmiast.
-Chyba żartujesz - roześmiała się.
     Po chwili usłyszeli wołanie mamy Liv na obiad. Kiedy schodzili po schodach, Justin chwycił ją za rękę. Spojrzała na niego zdziwiona, a on tylko wzruszył ramionami. No tak, przecież są razem. Zajęli miejsce przy dużym owalnym stole w jadalni.
-Gdzie bliźniaczki? - spytała Olivia, kiedy zaczęli jeść.
-U Candice - odparła jej mama. - Mieliśmy jechać do nich na święta, ale skoro wy przyjechaliście, to przywieziemy je tu z powrotem we wtorek...
-Nie trzeba - bąknęła Olivia.
-Właśnie, Justin - kontynuowała Ella, ignorując Olivię - nie wiemy jak ci się odwdzięczyć, że przywiozłeś do nas Olivię, sama pewnie by się nie zdecydowała.
-Fakt, nie było lekko ją przekonać - zaśmiał się Justin. - Ale w końcu stwierdziliśmy, ze wypadałoby, bym państwa poznał.
-A ty, Liv, poznałaś rodziców Justina? - dopytywała Ella. - W ogóle to jak wy się poznaliście?
-Mamo - Olivia przewróciła oczami.
-No co? Chcę wiedzieć jak to było, nigdy nie przyprowadzałaś do domu chłopaka. No, oprócz Bryana, ale to co innego - machnęła ręką.
     Justin spojrzał pytająco na Olivię, bo nie wiedział, o kogo chodzi, ale powstrzymał się od zadania pytania na głos.
-Zajmowałam się rodzeństwem Justina - wyjaśniła szybko Olivia.
-Od razu się polubiliśmy - dodał.
-Na pewno - chrząknął zgryźliwie Ted. - Justin, ile masz lat.?
-Dwadzieścia jeden. 
-Czyli ten sam rocznik, co Olivia, tak?
-Nie, jestem starszy - odparł powoli, a Olivia kopnęła go nogą pod stołem.
-Jesteście razem, a nie wiesz, że Olivia ma urodziny za trzy dni? - Ted popatrzył na Justina pogardliwie.
-Oh... - Justin spuścił wzrok, a Liv przegryzła wargę. 
-A czym się zajmujesz? - zmieniła temat mama Olivia.
-Pracuję w firmie rodziców - odparł bez namysłu. 
    Rozmowa toczyła się sztywno i drętwo, a Olivia z każdą chwilą czuła się coraz bardziej niezręcznie. Justin już strzelił gafę i Liv bała się, że zrobi to ponownie. Kiedy w końcu ona i Justin skończyli posiłek, Liv odetchnęła z ulgą..
-Oj, Justin - Olivia pokręciła głową, zatrzaskując drzwi do swojej sypialni.
-Skąd mogłem wiedzieć? - jęknął. - Nic mi nie mówiłaś! - opadł na łóżko.
-Ale mogłeś go przynajmniej nie poprawiać... - Olivia zajęła miejsce obok niego.
-Myślałem, że to jakaś pułapka - wzruszył ramionami, a Olivia się zaśmiała. - No co? Nie lubi mnie.
-To po prostu my nie zachowujemy się jak para - zauważyła Olivia.
     Justin pokiwał głową.
-Nie pozwalasz mi się dotknąć - stwierdził z pretensją.
-Ja?
-No chyba nie ja... 
-Po prostu nie jestem przyzwyczajona, że ktoś mnie dotyka - wzruszyła ramionami.
-Trzeba to zmienić. 
    Olivia spojrzała na niego. ukrywając uśmiech.
-To znaczy?
-To znaczy, że jesteśmy razem dwa miesiące.. a przynajmniej tak powiedziałam twojej mamie, jak rozmawiałem z nią przez telefon - uściślił. - W każdym razie jesteśmy razem dwa miesiące, a jeszcze się nie całowaliśmy.
    Liv nie umiała opanować parsknięcia śmiechem.
-Czy ty mówisz serio?
-Bardzo serio - Justin przysunął się bliżej Liv i odgarnął jej włosy za ucho.
    Olivia czując dłonie Justina na swojej żuchwie, spięła mięśnie i wstrzymała oddech. Pojawił się w niej irracjonalny strach, że Justin za chwilę złamie jej kark. Już była bliska odsunięcia się, kiedy usłyszała jego szept:
-Zamknij oczy - jakby czytał jej w myślach.
    Olivia posłusznie to zrobiła. Rzeczywiście pomogło. Przed nią nie było już chłopaka, który tygodniami ją nękał, tylko ktoś, w kim była zakochana. Czuła jak Justin delikatnie trąca nosem jej policzek i wydycha ciepłe powietrze. Moment, w którym Justin błądził w poszukiwaniu jej ust, traktowała jak werble. Werble zapowiadające coś pięknego, czystego i jedynego w swoim rodzaju. Werble był niezobowiązujące. Liv nie była pewna, czy jest gotowa maksymalnie zbliżyć się do Justina i gdyby teraz przerwali, nie miałaby wyrzutów sumienia. Ale im dłużej trwała ta chwila, tym bardziej Liv chciała, by werble się skończyły. Bo mimo że same w sobie były piękne, to jednak nie były w stanie zastąpić momentu, w którym usta łączą się w pocałunku. W pewnym momencie zaczęła mieć wrażenie, że ich wargi zamieniły się w dwa magnesy, przyciągające się nawzajem. Kiedy miękkie usta Justina dotknęły warg Liv, zrozumiała, że nawet jeśli Justin miałby zaraz wbić jej nóż w plecy, to ta chwila była tego warta.

______________________

Nie mogę uwierzyć, że to już 20 rozdział :o Czuję się jakbym dosłownie wczoraj dodawała prolog! 

Mam nadzieję, że ten podoba wam się bardziej, niż poprzedni, bo nie przeczę, że 19 nie był jednym z lepszych, a ten jakoś lżej mi się pisało. :)

Dziękuję za komentarze pod ostatnim. Po raz pierwszy poczułam, że mam dla kogo pisać, nawet jeśli czesć z was uważa, że przeginam, to było warto :) Tylko pamiętajcie, żeby pod tym również napisać, co myślicie, bo inaczej kolejny nie pojawi się szybko! :)

twitter | ask