19. Aces up sleeve

NOTKA POD ROZDZIAŁEM

    Olivia przycisnęła głowę do chłodnej szyby i nerwowo schowała dłonie między udami. Kątem oka zerknęła na na Justina.
-Mówiłam ci - odezwała się. 
-Nie mówiłaś - sapnął. - Jezu, Olivia - Justin uderzył otwartą dłonią w kierownicę.
-To tylko tydzień - przewróciła oczami. 
     Justin zachowywał się co najmniej tak, jakby miała wyjechać gdzieś na rok i nie dawać znaku życia. Nie miała pojęcia, dlaczego Justin tak się denerwuje. Owszem, powodem jego złości była rozłąka z Olivią. Ale nie dlatego, że tęskniłby za nią. Kiedy tylko wpadł na to, że Liv może współpracować z policją, musiał wyjść z kina, żeby nie zrobić jej awantury. Nie mogła wiedzieć, że ją rozszyfrował. Nie teraz. Postanowił mieć na nią oko i nie odstępować jej na krok, i uniemożliwić jakiekolwiek kontakty z policją. Więcej, miał zamiar udawać miłość. Tak, udawać. Justin nie był pewny czy uczucie może ot tak zniknąć, ale całą jego miłość do Olivii w tamtym momencie przysłoniła złość, może nawet nienawiść. Nie mógł pozwolić jej wyjechać z Chloe. 
-Nie możesz tego odwołać?
-Justin, ja nie chcę tego odwołać - zawołała Liv.
-Dlaczego?
-Bo ta randka jest koszmarna i nie sądzę, żeby jutrzejsza była lepsza - wypaliła. - A ty nawet nie robisz nic, żeby ją uratować.
     Justin przegryzł wargę. Ostatnie czego mu trzeba, to zniechęcenie jej do siebie.
-Przepraszam - mruknął.
-Po prostu zawieź mnie do domu - Liv machnęła ręką.
     W aucie zapanowała niezręczna cisza. Justin nie chciał się odzywać w obawie, że pogorszy sytuację, a Olivia zwyczajnie nie miała ochoty na rozmowę. To spotkanie byłą istną katastrofą i chciała jak najszybciej znaleźć się w domu. Jutrzejszy wyjazd był dla niej zbawieniem.
-Mogę zadzwonić? - spytał Justin, zatrzymując się pod blokiem, w którym mieszkała Chloe. 
-Nie - odparła szczerze Liv. - Ja zadzwonię. Może - dodała, żeby nie zabrzmiało to jak obietnica i wysiadła z auta.
     Justin wypuścił głośno powietrze z ust. Musiał coś zrobić. Nie mógł pozwolić jej wyjechać. Wyciągnął telefon. Miał zamiar zadzwonić do jedynej osoby, która mogłaby mu pomóc w tej patowej sytuacji.
     Olivia powoli weszła do mieszkania ze spuszczoną głowę. 
-Ty jesteś nienormalny! - usłyszała głos Chloe. - Wiesz jak ona się wkurzy?
     Liv uniosła brew, zaciekawiona z kim rozmawia i zrobiła kilka kroków naprzód.
-Jak nie wiesz, to się nie dowiesz. Przynajmniej nie ode mnie - Chloe była coraz bardziej zirytowana. 
     Klucze, które trzymała Liv, wyślizgnęły jej się z dłoni i upadły na terakotę, robiąc przy tym hałas. Chloe wyjrzała z salonu i uśmiechnęła się do Olivii. 
-Dobra, załatwię to. Cześć - rozłączyła się. - I jak było? - spytała ją.
     Westchnęła. Szukając właściwego określenia opisującego jej spotkanie z Justinem, przypomniała sobie cały jego przebieg. Justin podczas filmu był... nieobecny. Dosłownie. Kiedy wróciła z łazienki, zerwał się z miejsca i powiedział, że musi wyjść. Nie było go pół filmu, a kiedy wrócił, nawet nie wyjaśnił, gdzie był.
-Było... dziwnie - Olivia schyliła się po klucze i przełożyła je na komodę. Zdjęła kurtkę i zarzuciła ją na wieszak.
-Jak to dziwnie? - podpytała Chloe.
-Po prostu... Justin nie chce, żebym wyjeżdżała - odparła wymijająco. Nie chciała zagłębiać się w szczegóły. - Nieważne - machnęła ręką. 
-Nie chce? - powtórzyła Chloe. - To może... powinnaś zostać? - spuściła wzrok.
-Po co mam zostawać? 
-A po co masz jechać?
-O co ci chodzi? - Olivia zmarszczyła brwi. - Sama mnie namawiałaś...
    Chloe przełknęła głośno ślinę. Była wyraźnie zmieszana. Nie miała pojęcia jak ubrać w słowa to, co chce jej powiedzieć.
-Rozmawiałam z tatą - wydusiła w końcu. - I nie wie dlaczego nie chcesz spędzić świąt... ze swoimi rodzicami.
    Olivia otworzyła szeroko oczy, ale po chwili pokiwała głową. Mogła się tego spodziewać. Nikt nie chce obcej dziewczyny na rodzinnej kolacji.
-Czyli... nie mogę przyjechać, tak? - upewniła się.
    Chloe zawahała się, ale w końcu pokręciła głową.
-Jezu, Olivia, przepraszam, nie miało tak...
-Przestań - uśmiechnęła się Olivia, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Nic się nie stało... Zostanę tutaj. Mogę, prawda? - zapytała szybko.
-A na pewno nie pojedziesz do...
-Nie - ucięła natychmiast. 
     Chloe czuła się jak idiotka i przepraszała Liv niezliczoną ilość razy. Ale Olivia nie mogła mieć jej tego za złe. Cały czas się uśmiechała i powtarzała, że sobie poradzi. Szeroki uśmiech zszedł z jej twarzy dopiero, kiedy została sama w swoim pokoju. Miała ochotę się rozpłakać. Nie miała pracy, pieniędzy, jej spotkanie z Justinem było porażką, czuła, że nic z tego nie wyjdzie. A do tego jedyna rzecz, na którą naprawdę czekała, nie dojdzie do skutku i święta spędzi kompletnie sama. Wzięła głęboki wdech, żeby powstrzymać łzy. Wpełzła pod kołdrę i czekała, aż zmorzy ją sen.
    Obudziła się w gorszym nastroju, niż była gdy kładła się spać. Widok Chloe krzątającej się po mieszkaniu i pakującej ostatnie rzeczy do walizki wcale nie pomagał. Kiedy skończyła się pakować, poprosiła Liv, by zrobiła cokolwiek, żeby tylko zakryć jej siniaka. Podczas robienia makijażu nie omieszkała jeszcze kilka razy ją przeprosić.
-Możesz już przestać? Masz jechać do domu i spędzić miło czas z rodziną, ja tu sobie poradzę! Nawet nie lubię świąt, dobrze o tym wiesz.
     To była prawda. Olivia nigdy nie przepadała za Bożym Narodzeniem. Zawsze był to dla niej zmarnowany czas w towarzystwie jej rodziców i dalszej rodziny. Ale tym razem Olivia zaczynała żałować. Nie tyle tego, że nie spędzi tych dni ze swoją rodziną, tylko tego, że będzie zupełnie sama. A mówi się, że w święta nikt nie powinien być sam. 
     Olivia skupiła się na robieniu makijażu. Kiedy skończyła siniak zamienił się w granatową poświatę pod jej okiem, która mogłaby spokojnie uchodzić za oznakę niewyspania. Dziewczyny rozważały zrobienie cieniem do powiek czegoś podobnego pod drugim okiem, ale w końcu zrezygnowały. 
     Chloe do Greenwich miała jechać pociągiem. Nie mogła się spóźnić, a na dworzec miała kawałek drogi, dlatego już około pierwszej po południu stała w przedpokoju ubrana w kurtkę. 
-Na pewno?....
-Oh, zamknij się - zaśmiała się Olivia i objęła przyjaciółkę na pożegnanie.
     Chloe uśmiechnęła się do niej i otworzyła drzwi, chcąc wyjść. W progu jednak stał Justin, który jej to uniemożliwił.
-Co tu robisz? - spytała Liv, zaglądając Chloe przez ramię.
-Już wychodzicie? - spojrzał na Chloe. - Ledwo zdążyłem. 
-Chloe wychodzi - sprostowała Liv.
-A ty nie?
-Przepraszam, muszę przejść - Chloe odepchnęła Justina, ciągnąc ze sobą walizkę. - Olivia ci wszystko wyjaśni - zaczęła schodzić po schodach.
     Justin zmarszczył brwi.
-Poczekaj, pomogę ci - powiedział do Chloe i chwycił rączkę walizki. - Zaraz wrócę - odwrócił się w stronę Liv.
     Olivia kiwnęła głowa i zatrzasnęła drzwi mieszkania. Głośno wypuściła powietrze z ust. Nie miała pojęcia, co Justin tu robi, ale poniekąd cieszyła się z jego wizyty. Nie chciała być teraz sama. Weszła do łazienki i spojrzała w lustro, i stwierdziła, że wygląda strasznie. Jęknęła. Nie miała czasu na jakiekolwiek poprawki w wyglądzie i jedyne co zdążyła zrobić, zanim usłyszała, że Justin ponownie wchodzi do mieszkania, to rozczesanie włosów.
-Więc co tu robisz? - spytała go, wychodząc z łazienki.
-Chciałem się pożegnać - wzruszył ramionami. - Ale najwyraźniej nie muszę - uśmiechnął się lekko.
-Super - mruknęła Liv. - Możesz się cieszyć.
    Liv odgarnęła włosy z twarzy i westchnęła. Justin zmrużył oczy, bacznie się jej przyglądając.
-Nie cieszę się z twojego smutku - powiedział powoli. - Nigdy nie będę - Justinowi trudno było zdefiniować, ile prawdy było w jego słowach.
    Olivia mimowolnie się uśmiechnęła.
-Chodź, przejedziemy się gdzieś - zaproponował.
-Nie mam ochoty - pokręciła głową. - Możesz tu zostać, ale...
-Olivia, nie będziemy tu siedzieć i się nudzić - Justin przewrócił oczami. - Obiecuję, że dziś będzie lepiej niż wczoraj. A ja zawsze dotrzymuję obietnic - dodał.
    Liv nie miała siły wdawać się z nim w jakiekolwiek dyskusje. Właściwie to i tak nie mogłaby wymyślić nic, co mogli robić w mieszkaniu, więc wzięła swoją kurtkę i już po chwili siedzieli w aucie Justina.
-A tak dokładnie, to dlaczego nie pojechałyście? - spytał Justin.
-Tata Chloe stwierdził, że mam swoich rodziców i dlaczego mam nie spędzić świąt z nimi - westchnęła.
-Rzeczywiście, to dobre pytanie - zauważył.
-W sensie?
-W sensie dlaczego nie pojedziesz do swoich rodziców?
    Olivia przegryzła wargę. Wiedziała, że to pytanie padnie prędzej czy później, ale i tak nie umiała się na nie przygotować.
-Po prostu pokłóciłam się kiedyś z nimi - zaczęła powoli. - Bardzo. I nie chcę się z nimi widzieć.
    Justin pokiwał głową. Rozumiał ją, bo sam nie miał ochoty na siedzenie przy świątecznym stole ze swoimi rodzicami i nabrał pewności, że nie spodoba jej się miejsce, do którego chce ją zabrać. 
-Ej, możemy udawać, że wczorajsze spotkanie w ogóle się nie wydarzyło? - obrócił się na chwilę w jej kierunku.
-Jakie spotkanie? - zaśmiała się Olivia
     Justin parsknął śmiechem.
-Podoba mi się to - stwierdził.
     Liv przeciągnęła się. Krótka chwila z Justinem sprawiła, że jej humor się polepszył.
-Daleko jedziemy? - zapytała go.
-Trochę.
-A gdzie?
-Niespodzianka - uśmiechnął się.
    Olivia jęknęła. Uwielbiała niespodzianki, ale nienawidziła na nie czekać. Wcisnęła się w fotel i wyciągnęła rękę, chcąc włączyć radio. Kiedy pierwsze dźwięki muzyki rozeszły się po samochodzie, Olivia sobie o czymś przypomniała.
-Nie zagrałeś mi! - wytknęła Justinowi.
-Spokojnie, jeszcze zdążę - zaśmiał się krótko.
-Zanuć mi to - domagała się.
-Słucham? - parsknął. - Ja nie mam głosu...
-Jak... jak to nie masz głosu? - Olivia zmarszczyła brwi. - Justin, ty musisz mieć głos i umieć śpiewać!
-Dlaczego? - spytał zdezorientowany.
-Bo ja szukam chłopaka, który będzie mi grał i śpiewał serenady pod oknem, rozumiesz? - zaczęła się śmiać.
     Justin zamyślił się chwilę.
-Ej, to ja ci tak powiedziałem! - zawołał głupio po chwili, przypominając sobie, jak trochę ponad miesiąc temu wyszli razem w poszukiwaniu misia dla Jaxona. Justinowi wydawało się, że było to wieki temu, podczas gdy w rzeczywistości minęło tylko kilka tygodni.
-Oh, serio? - spytała ironicznie Olivia. 
-A ty wtedy powiedziałaś, że nie szukasz chłopaka, pamiętasz? - spojrzał na nią.
-Bo nie szukałam - potwierdziła. - Sam miał mnie znaleźć.
-I znalazł?
-Nie wiem czy chciał - Olivia popatrzyła na Justina podejrzliwie.
-Chciał - odparł bez namysłu. Olivia uśmiechnęła się pod nosem. - Nie wierzę, że tak to wszystko zniszczyłem... - westchnął.
      Mina Olivii zrzedła. Nie wiedziała czy ma zaprzeczyć i tym samym skłamać, czy się z nim zgodzić. Justin nie potrzebnie wracał do przeszłości. Odwróciła głowę w stronę okna. Zauważyła, że coraz rzadziej mijają domy, a coraz częściej drzewa. 
-Justin, gdzie jedziemy? - spytała, głośno przełykając ślinę.
-Zgadnij - odparł z uśmiechem, wzruszając ramionami. 
     Olivia zamrugała i ponownie spojrzała w okno. Jedyne co widziała to góry śniegu i ogołocone drzewa. W końcu na poboczu dostrzegła znak. Zmrużyła oczy, żeby zobaczyć, co jest na nim napisane. Kiedy przeczytała do jakiego miasta zmierzają, zaparło jej dech w piersi. 
-Nie - wyszeptała.
-Tak - odparł entuzjastycznie Justin. - Za dwadzieścia mil będziemy w Greenwich, odwiedzimy twoich rodziców.
     Ciało Olivii odrętwiało. Opadła głębiej na fotel, nie umiejąc wykonać żadnego innego ruchu. Jej jelita skręciły się w ciasny supeł.
-Zatrzymaj się - powiedziała cicho. - Słyszysz?
-O co chodzi?
     Liv spojrzała na niego morderczym wzrokiem. Pierwszy szok ustąpił miejsca złości, może nawet wściekłości. Liv miała wrażenie, że krew w jej żyłach wrze.
-Jak to o co mi chodzi?! - krzyknęła. - Przed chwilą ci powiedziałam, że nie chcę ich widzieć, a ty... ty... - stękała, nie umiejąc się opanować i skleić poprawnego zdania. Była zbyt zdenerwowana. - Zatrzymaj się!
-Dlaczego się tak zachowujesz? - przekrzyczał ją. - Nie wiem co się między wami stało, ale to może być dobry moment, żeby... no wiesz, pogodzić się. 
-No właśnie, nie wiesz! Więc dlaczego się wpieprzasz?!
     Olivia  wzięła głęboki wdech, żeby się trochę uspokoić.
-A ty? Chciałbyś spędzić święta ze swoimi rodzicami? - spytała z pretensją.
-Jeśli była by szansa, żebyśmy jakoś to naprawili, to chciałbym - przyznał Justin, kiwając lekko głowa. - Ale nie ma, oni tego nie chcą...
-Moi rodzice też tego nie chcą - odparła pewnie Olivia.
-Naprawdę? Wiesz, coś mi się nie wydaje, żeby twoja mama tak bardzo ucieszyła się z twojego przyjazdu, gdyby nie chciała się z tobą pogodzić...
-Co? - Olivia natychmiast odwróciła głowę w jego stronę. - Skąd...
-Dzwoniłem do nich - wyjaśnił szybko. - Twoja mama nie chciała mi uwierzyć, że możesz przyjechać, serio.
-Cieszyła się?... - przełknęła głośno ślinę i spuściła wzrok.
     Olivia była pewna, że nie chce zobaczyć się z rodzicami i to ze wzajemnością. Nie umiała im wybaczyć tego, co zrobili, a oni nigdy nawet o to wybaczenie się nie starali. Może już dawno zakopaliby topór wojenny, gdyby choć trochę inicjatywy wyszło z ich strony. A teraz dowiedziała się, że jej mama chce, by przyjechała. Nie wiedziała ile jest prawdy w tym, co mówi Justin, ale chciała mu uwierzyć. Potrzebowała wierzyć w to, że między nią, a rodzicami może być jeszcze przynajmniej normalnie. 
-Już dobrze? - spytał Justin, widząc jak Liv jest pogrążona w rozmyśleniach.
-Skąd miałeś numer? - podniosła głowę. - I skąd wiedziałeś, że... 
-Mam swoje źródła - uciął Justin. Nie za bardzo wiedział czy powinien mówić Olivii.
-Justin, skąd wiedziałeś, że rodzice Chloe się nie zgodzą, żebyśmy obie przyjechały? - dopytywała.
-Jezu - Justin przewrócił oczami. - Chloe wiedziała, że będziesz przybita, więc wczoraj wieczorem do mnie zadzwoniła - wymyślił.
     Olivię usatysfakcjonowała ta odpowiedź i nawet nie spodziewała się, że ta historia może mieć jakieś drugie dno. Liv zaczęła się zastanawiać jak wyglądała rozmowa Justina z jej mamą - zadała mu pewnie mnóstwo szczegółowych pytań, żeby upewnić się, że nie jest oszustwem i na pewno zna jej córkę.
-Justin? - zaczęła Liv. - Co dokładnie powiedziałeś mojej mamie?
-W sensie? - spytał zbity z tropu.
-No pytała cię, kim jesteś, prawda?
-Pytała - potwierdził.
-Więc?
-Co więc?
-Co jej powiedziałeś? - powtórzyła zirytowana.
-Nic - wzruszył ramionami. Czuł na sobie wymowny wzrok Olivii, więc po chwili odwrócił głowę w jej stronę. - Nic takiego, naprawdę - westchnął. - Tylko tyle, że od jakiegoś czasu jesteśmy razem. 

_____________________

Mam dla was parę ogłoszeń parafialnych, a mianowicie:

1. Likwiduję rozdziały co sobotę. Będę wstawiać dopiero, gdy uznam, że liczba komentarzy pod rozdziałami jest wystarczająca.

2. Jeśli czytacie, to komentujcie. Chcę wiedzieć, że mam dla kogo pisać. Jeśli pod tym, i kazdym innym, rozdziałem nie będzie odpowiedniej ilości komentarzy - co wiąże się z punktem 1 - nowego po prostu nie będzie. To wasz wybór. Możecie sobie myśleć co ja odwalam i że zależy mi tylko na komentarzach, ale informuję 93 osoby, a nie mam pojęcia gdzie one są, bo komentarze musi nabijać jedna osoba ;) 

3. Chciałabym was zaprosić na Utracone Wspomnienia. Opowiadanie jest cudowne, więc jeśli jeszcze nie znacie, to polecam zajrzeć, bo uważam, że ma stanowczo za mało czytelników. :)