17. Remission of sins

    Justin zatrzymał się w połowie schodów, patrząc na Jima i Dominique stojących w holu.
-Poszła? - spytał cicho.
-Co. Jej. Zrobiłeś?! - wycedził Jim.
-Na pewno nie pchałem języka w gardło - powiedział kpiąco.
    Justin zrobił krok w tył. Chciał obrócić się i wejść z powrotem na górę, ale zastygł, kiedy Jim ponownie się odezwał
-Ty żałosny śmieciu - prychnął. - Myślisz, że nie wiem jak ją krzywdziłeś? Że poraniłeś ją w ramię i założyłeś ten sznur?
     Justin starał się opanować mimikę swojej twarzy. Był zdziwiony tym, że Jim tak dużo wiedział. Tylko skąd? Czyżby Olivia mu powiedziała?
-Myślisz, że po tym wszystkim mogłaby z tobą być? - zarzucił Jim.
-Nie - odparł powoli Justin, patrząc na niego kątem oka. Zacisnął dłoń na poręczy. W normalnej sytuacji Jim w najłagodniejszym przypadku dostałby w twarz, ale Justin pamiętał o obietnicy, jaką jeszcze paręnaście minut temu złożył Olivii. Musiał się zmienić. - Ale gdybyś nie zauważył, to odeszła i póki co nie będzie ani z tobą, ani ze mną, a ja przynajmniej robię cokolwiek, żeby wróciła.
-Ja też robię...
-Taaak? - przerwał mu Justin. - Jakoś nie sądzę, żeby twoje namiętne - zaśmiał się krótko - całowanie pomogło.
    Jim spuścił wzrok. Poczuł, że zachował się jak idiota. Justin nie doczekawszy się odpowiedzi, wszedł na górę po schodach. Kiedy Dominique usłyszała trzaśnięcie drzwi jego pokoju, odezwała się do Jima.
-Powiesz mi, o co tu chodzi?! - zaatakowała od razu. - Jakie pocięcie? I całowałeś się z Olivią?! Jezu, Jim!
    Zdawał sobie sprawę, że Olivia nie chciałaby, żeby opowiadał Dominique co się dzieje, więc pozostawił jej pytania bez odpowiedzi.
    Justin wpadł do swojego pokoju i wypuścił głośno powietrze z ust. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Nie tyle w to, że własnie powiedział Olivii, że ją kocha - no, nie wprost,  ale na powiedzenie tych dwóch słów jeszcze nie miał odwagi - ale czy ona odpowiedziała mu tym samym? Nie miał pojęcia czy dobrze to zinterpretował. Nie docierało do niego, że Olivia odeszła. Cały czas miał nadzieję, że wróci, ale zaczął się zastanawiać czy na kartce, którą jej dał nie zamieścił zbyt mało. Czy to, co Olivia tam znajdzie będzie na tyle przekonujące, że na jego pytanie, czy da mu szansę, odpowie "tak"?
   Podróż autobusem bardzo dłużyła się Olivii. Miała wrażenie, że trwa wieki, mimo że była to niecała godzina. W jej głowie panował taki chaos, że nawet nie miała ochoty myśleć o Justinie. Właściwie nie miała ochoty myśleć o niczym. Bezwiednie patrzyła w okno. Mijając tę okolicę, poczuła się okropnie. Ostatnim razem jechała tędy do domu Bieberów.  
    Kiedy dotarła pod drzwi mieszkania Chloe, ponury nastrój jej nie opuszczał. Jej przyjaciółka zdziwiła się na jej widok, ale wpuściła do środka.
-Nawet nie pytaj - sapnęła Olivia, przechodząc przez wąski przedpokój.
    Chloe zmarszczyła brwi i powoli zamknęła drzwi wejściowe. Widząc walizkę, stwierdziła, że Liv prawdopodobnie wyrzucili z pracy. Chwilę później obie opadły na obdartą sofę w salonie.
-Więc? - zaczęła Chloe.
-Co? - bąknęła Liv..
-Nie żebym nie cieszyła się z twojej wizyty, ale... co tu robisz? Miałyśmy jechać dopiero w sobotę.
-Miałaś nie pytać - przypomniała Liv, unosząc brwi.
    Chloe przewróciła oczami. Patrzyła jak Liv przyciąga kolana pod brodę i kładzie dłonie na swoich kostkach.
-Nie martw się - przesunęła się do niej. - Oni od początku mi się nie podobali...
    Liv spojrzała n nią kątem oka.
-O czym ty mówisz?
-Zwolnili cię, tak?... - spytała powoli.
    Olivia przegryzła policzek. Przez chwilę rozważała kłamstwo, ale w końcu stwierdziła, że nie warto. Pokręciła głową.
-Sama odeszłam.
    Chloe otworzyła szeroko oczy.
-Dlaczego? - pisnęła.
-Przestałam się dogadywać z Pattie i z Justinem.. i właściwie z Jimem też - westchnęła.
     Chloe pokręciła głową z niedowierzaniem.
-Tylko tyle?
-Tylko? Chlo, już nie dawałam rady... - Liv zabrzmiała bardziej płaczliwie, niż przypuszczała.
-Dobra - Chloe wzięła głęboki wdech. - Ale powinnaś się przyzwyczaić. Z Justinem pokłóciłaś się już miesiąc temu, nie żebym chciała wiedzieć dlaczego - posłała jej wymowne spojrzenie, ale Liv ją zignorowała. - A Pattie od początku była... jakby to ładnie powiedzieć... no, suką  - przewróciła oczami. -  A co odwalił Jim?
-Tak jakby... mnie... pocałował... chyba - dodała. - Nie do końca jestem pewna, czy to był pocałunek.
    Chloe otworzyła szeroko usta, a zaraz potem wybuchnęła śmiechem pełnym entuzjazmu.
-No co ty! Wiedziałam! - zawołała. - Ale że co? Że było aż tak dobrze?
-Aż tak źle - wzdrygnęła się Liv, ale mimo to nie umiała powstrzymać uśmiechu. Już dawno nie rozmawiała z Chloe o czymś tak głupim i błahym, jak chłopcy.
-Jezu - Chloe zakryła dłonią usta i zaczęła chichotać.
     Olivii od razu poprawił się humor. Chloe zmusiła ją, żeby opowiedziała ze szczegółami, jak było. Mimo że pocałunek z Jimem nie należał do najprzyjemniejszych, to Olivia opowiadała o nim z uśmiechem na twarzy, bo w końcu to nie Justin był obiektem jej rozmyślań. W końcu jednak Olivia zaczęła się martwić - znowu została bez pracy.
-Przestań. Skoro tak się tam męczyłaś, to dobrze, że rezygnowałaś - skwitowała Chloe. - Nie oni jedni w Nowym Jorku potrzebują niani.
    Nie dało się zaprzeczyć tej logice. Olivia wiedziała, że Chloe się wkurzy, bo ominęła sytuację z Justinem, ale nie miała siły znowu zaczynać tego tematu. Miała zamiar przemyśleć sobie wszystko na spokojnie u rodziców jej przyjaciółki podczas świąt.

***

     Olivia była bliska zapomnienia jak to jest normalnie zasypiać. Była zmęczona, ale nie potrafiła już tak po prostu zamknąć oczu i odpłynąć. Cały czas coś jej przeszkadzało i zazwyczaj był to albo strach przed Justinem, albo rozmyślenia o wspólnej przyszłości z nim. W tym wypadku było to drugie. Liv starała się wmówić samej sobie, że będzie miała mnóstwo okazji na myślenie o tym i wyrzucić z głowy imię Justin, bo same go wspominanie, zaczynało ją męczyć. Kiedy w końcu jej się to udało, po pokoju rozległ się irytujący dźwięk jej telefonu. Liv wyjęła go spod poduszki. Na wyświetlaczu pojawiła się wiadomość, by podłączyć ładowarkę. Nie miała pojęcia, czy w ogóle wzięła ją z domu Bieberów, ale mimo to wypełzła spod kołdry i skierowała się do walizki. W pokoju panował mrok, więc Olivia błądziła po omacku ręka po ubraniach w poszukiwaniu kabla. W pierwszej kolejności natknęła się jednak na coś innego. Kartka papieru zaszeleściła w jej dłoni. Nie przypominała sobie, żeby wkładała do walizki coś o podobnej strukturze, więc wyjęła skrawek. W ciemności jedyne, co mogła na niej dostrzec to duże kropki nagradzane długopisem z czarnym atramentem.  W końcu po nie udanych próbach rozczytania, Olivia pstryknęła włącznik światła. Jej oczy zaczęły łzawić od jasności, ale szybko je przetarła i z powrotem spojrzała na pomiętą kartkę. Kropki, które widziała teraz zamieniły się w... nuty. Nuty niechlujnie nagradzane na krzywych pięcioliniach, z mnóstwem skreśleń. Wargi Olivii lekko się rozchyliły z niedowierzania, ale kiedy dostrzegła tytuł utworu, musiała usiąść z wrażenia. Olivia. Jej imię było napisane pochylonym i koślawym pismem na samej górze pośrodku kartki. Liv nie miała wątpliwości, że to od Justina. Że to Justin napisał dla niej piosenkę. Otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, zerwała się i wpadła do pokoju Chloe.
-Chlo! - wskoczyła na jej łóżko. - Masz pianino? - spytała niewiele myśląc.
    Chloe otworzyła sennie ozy i spojrzała zdezorientowana na Olivię.
-Co?
-Pianino.
-Jasne, tam stoi - wskazała ręką kąt pokoju, wzdychając. Olivia machinalnie się odwróciła. - Niewidzialne - dodała Chloe.
-Jezu, pytam serio - przewróciła oczami. - Patrz - dosłownie rzuciła kartkę na twarz Chloe.
-Wyjdź stąąąąd - jęknęła Chloe, próbując zrzucić Olivię ze swojego łóżka.
    Liv rzeczywiście zeszła, ale tylko po to, by włączyć światło.
-Co ty wyprawiasz - Chloe schowała głowę pod poduszkę.
-Spójrz, co Justin mi zostawił...
-Olivia jest druga w noc, daj... Jaki Justin? - Chloe wychynęła spod poduszki.
-No Justin. Trochę ci zapomniałam o czymś powiedzieć - uśmiechnęła się blado.
-O czym? - Chloe powoli podniosłą się do pozycji siedzącej.  - Olivia, o czym? - Chloe była coraz bardziej podekscytowana.
     Liv z uśmiechem na twarzy opowiedziała Chloe o wszystkim, co zdarzyło się w ostatnich dniach. Ominęła powód i przebieg ich kłótni i zaczęła od momentu przeprosin Justina. Od grania na fortepianie po słowne próby przekonania jej do siebie.
-Aha - powiedziała powoli Chloe, po czym trzepnęła Liv po głowie. - Jasne, opowiadaj mi o głupotach, a najważniejsze pomiń! - zawołała sarkastycznie.
-Jeezu, po prostu ja już nie wiem co mam robić - Olivia spojrzała na nią z wyrzutem i potarła miejsce, w które uderzyła ją Chloe. - Głowa mnie boli od myślenia o nim, a jeszcze na nic sensownego nie wpadłam! A teraz napisał to... - wskazała nuty.
-Ale czekaj - Chloe nie zrozumiała. - Nie wiesz kogo wybrać, czy co?
-Nie, nie wiem czy w ogóle kogoś wybierać - wyznała, spuszczając wzrok.
     Chloe spojrzała na kartkę. Nic tego nie rozumiała, bo nigdy nie uczyła się ani grać na żadnym instrumencie, ani tym bardziej rozczytywać nuty.
-Ale jakbyś już miała kogoś wybrać, to...
-Justina - dokończyła Liv. - Tak - skinęła głową.
-Więc dlaczego? - spytała Chloe, patrząc na nią. - Dlaczego nie możecie spróbować? Zobacz, jakby mu nie zależało, to by przecież się tak nie wysilał... Olivia, cokolwiek się miedzy wami stało, chyba warto już odpuścić.
     Olivia pokiwała głową. Chloe rzadko mówiła coś na poważnie, ale za każdym razem było to trafne. Miała rację. Justin był warty dania mu tej szansy i tym razem Olivia była tego pewna. Ustaliły, że rano pojadą do Bieberów, by Liv mogła porozmawiać z Justinem.
     Bardzo chciała usłyszeć melodię, jaką jej napisał, więc kolejną godzinę spędziła na przypominaniu sobie brzmienia poszczególnych dźwięków, chociaż oczywiście nic jej z tego nie miało prawa wyjść. W końcu wykończona myśleniem,  pogrążyła się we śnie.
    Obudziła się niewyspana, a mimo to pełna energii, nie mogła się doczekać, by oznajmić Justinowi jej decyzję. Nie miała jeszcze pojęcia, jak to zrobi, ale postanowiła martwić się tym dopiero w autobusie.
    Kiedy weszła do kuchni, zastała Chloe, kaszlącą do telefonu.
-Na pewno to nie problem? Dziękuję - rozłączyła się, odrywając komórkę od ucha.
-Co robisz? - zdziwiła się Olivia.
-Nie idę do pracy - wzruszyła ramionami jej przyjaciółka. - Gotowa? Za dziesięć minut mamy autobus.
     Liv pokiwała głową i kilkanaście minut później obie siedziały na ostatnim siedzeniu w autobusie.
-Jezu, nie mogę się doczekać! - pisnęła Chloe. - Nie miałaś chłopaka od liceum i w końcu coś się zaczyna dziać!
     Olivia przewróciła oczami. Chloe za dużo sobie wyobrażała. Na razie jedynym celem Olivii było ponowne zaufanie Justinowi, uważała, że dopiero potem przyjdzie czas na więcej. Bo co to za związek bez stu procentowego zaufania?
      Chloe paplała o tym, że teraz ona musi sobie kogoś znaleźć, żeby mogli chodzić we czwórkę na spotkania, a Liv nie miała siły niszczyć jej planów. Dzięki niej, godzina w autobusie nie wlokła się w nieskończoność i Olivia nawet się nie zorientowała, kiedy trzeba było już wysiadać. Przypomniała sobie, ze dalej nie wie, co powie Justinowi. Myślała, że się nie denerwuje, ale kiedy w oddali widziała dom Bieberów, poczuła, że jej jelita wiążą się w ciasny supeł. Gdyby nie była z Chloe, pewnie by się zawróciła i już nigdy tu nie wróciła.
-Olivia?... - źrenice Jima rozszerzyły się, kiedy zobaczył Liv w progu.
-Cześć, Jim - powiedziała wymownie Chloe.
-Wróciłaś? - ponownie zignorował Chloe.
-Nie, muszę pogadać z Justinem - odparła chłodno. Dotarło do niej, że sprawę z Jimem też będzie musiała prędzej czy później wyjaśnić... Lepiej później. - Jest u siebie?
-Nie - warknął Jim, wyraźnie zdenerwowany, że Liv przyszła do Justina.
-Jezu - Chloe przewróciła oczy i wepchnęła się do środka, ciągnąc za sobą Olivię.
-Pójdę.. - urwała Liv wskazując palcem w górę. Chloe pokiwała głową.
-Poczekaj! - krzyknął Jim, wyrzucając ręce w powietrze.
-Daj sobie spokój - poradziła mu Chloe.
     Liv wbiegła po schodach i zatrzymała się przy drzwiach pokoju Justina. Zawahała się, zanim zapukała. Czy dobrze robi? Czy jest gotowa mu wybaczyć i puścić ostatni miesiąc w niepamięć? Kiedy znalazła trupa w szafie Justina,  zrobiłaby wszystko, żeby Justin jej odpuścił, a teraz role się odwróciły. Olivia czuła, ze musi dać mu szansę, bo Justin z kazdym dniem coraz bardziej udowadnia jej, że na to zasługuje. Jeśli uda im się odbudować ich relację, to dobrze, a jesli nie... to trudno. Mówią, że lepiej żałować czegoś, co się zrobiło niż czegoś, czego się nie zrobiło. Nie ma co martwić się na zapas.
-Justin? - Olivia zapukała jednym placem w drzwi.
     Chłopak słysząc jej drżący głos, zastygł na sekundę, pełen zaskoczenia. Nie mógł otworzyć drzwi. Olivia od razu poczułaby chłód, jaki panował w pokoju i by się domyśliła.
-Liv, poczekaj na mnie u siebie... to znaczy w twoim starym pokoju - odkrzyknął jej.
     Słowa Justina nie wzbudziły w Liv najmniejszych podejrzeń. Nawet nie miała ochoty wchodzić do jego pokoju. Powoli przeszła do sypialni obok i usiadła na łóżku, tyłem do drzwi. Justin odczekał kilka minut i wszedł  do pokoju. Widząc chudą sylwetkę Olivii, jego serce zabiło szybciej. Uśmiechnął się i powoli usiadł obok niej. Olivia zadrżała, kiedy poczuła go przy sobie.
-Dobrze, że przeszłaś - zaczął.
-Wiedziałeś, że wrócę - stwierdziła, nawet na niego nie patrząc. - Znalazłam to - wyciągnęła z kieszeni kartkę, złożona na dwa razy. - To dla mnie?
-No wiesz, nie znam innej Olivii - zaśmiał się. - Oczywiście że dla ciebie. Napisałem to tamtej nocy, kiedy pierwszy raz zagrałem. Po twoim wyjściu - dodał. - Chciałem nawet ułożyć słowa, ale chyba nie jestem w tym najlepszy - zaśmiał się lekko.
    Olivia nie odpowiedziała. Justin uznał, że daje mu czas na przekonywanie.
-Olivia, wiesz, że dałaś mi wczoraj taką nadzieję, że trudno ci będzie ją zgasić, bez względu na to, co mi teraz powiesz?
-Nadzieję na co? - mruknęła.
    Zdziwił się jej pytaniem.
-Powiedziałeś, że spłonąłem, a potem, że jestem i osobą, która cię kocha, i tą która ty kochasz - przypomniał jej. - Więc mam nadzieję, że będę mógł się w twoich oczach odrodzić... No wiesz, jak feniks z popiołu.
     Olivia odwróciła się twarzą do niego, rozbawiona. Jego porównanie było w jej odczuciu urocze.  Postanowiła nie trzymać go dłużej w niepewności.
-Okej - pokiwała głową.
-Co: okej?
-Okej - położyła mu dłoń na przedramieniu - dam ci szansę, ale pod warunkiem.
-Jakim? - spytał natychmiast Justin, patrząc na dłoń Olivii.
-Zagrasz mi to kiedyś? - spojrzała na kartkę, lezącą na jej kolanach.
-Będę ci to grał do zrzygania - obiecał.
       Jego oczy błyszczały, kiedy spojrzał na jej rozpromienioną twarz. Delikatnie objął ją ręką w talii. To był koniec jednego z najgorszych okresów w życiu i Justina, i Olivii i zarazem początek czegoś pięknego, jaki mógł być ich związek, czy chociaż przyjaźń. Tak, był gotów odrzucić głębsze uczucia do Liv, jeśli by tego chciała. Ale czuł, ze nie musiał. Czuł, że wszystko będzie dobrze, o ile nie powinie mu się noga. I zdąży opróżnić szafę zanim Olivia do niej zajrzy.