9. Blood boils without fire

      Justin zatrzasnął drzwi swojego pokoju i głośno wypuścił powietrze z ust. Żałował, że nie udało mu się zabić Olivii od razu, ale wiedział, że jeszcze będzie na to szansa. Uśmiechnął się pod nosem i odwrócił głowę w stronę szafy. Przez otwarte drzwi nadal było widać  martwą dziewczynę. Justin podszedł do niej i ukucnął.
-Ah, Sarah - wziął głęboki wdech nosem. - Jesteś taka świeża. Jeszcze czuć twoje perfumy -dodał.
       Spojrzał w jej zielone, wyblakłe oczy, wokół których były czarne ślady po tuszu do rzęs. Justin zachichotał cicho. Pewnie była mu wdzięczna, że pozwolił jej umrzeć pomalowanej. Delikatnie zaczął odwiązywać sznur z jej sinej szyi. Jeszcze się przyda. Zauważył na jej czole kosmyk włosów i wiedział, że to z niego wziął sobie pamiątkę po Sarah. Justin był sentymentalny. Lubił od czasu do czasu przejrzeć słoiki z pamiątkami i powspominać. Justin zanurzył rękę w głąb szafy i wyciągnął kolejny słoik. Wiedział, że niedługo znajdą się w nim włosy Olivii.
       Nie chciał jej karać w ten sposób, ale musiał.  Jeśli Olivia komukolwiek by powiedziała, to zabiłaby i siebie i jego, a chyba lepiej poświęcić jedno życie, niż dwa. Justin musiał zamknąć jej usta raz na zawsze.
       Olivia położyła się do łóżka. Gdyby ktoś wszedł, chciała udawać, że śpi. Naprawdę marzyła o tym, by zasnąć, chociaż jednocześnie bała się, że Justin do niej wróci... Wróci i dokończy to, co zaczął.  Dopiero, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwi jego pokoju i oddalające się kroki, odetchnęła. Dalej miała wrażenie, że ktoś ściska jej szyję. I dalej nie mogła uwierzyć, że to się stało.
       Nie wiedziała czy bardziej żałować tego, że posłuchała Dominique, czy tego, że kiedykolwiek zaufała Justinowi. Gdyby nie Dominique ona i Justin nadal by się przyjaźnili... Ale czy Olivia na pewno chciała mieć za przyjaciela kogoś, kto potrafiłby zabić z zimną krwią? Oczywiście, że nie. Jim miał rację. Nigdy nie powinna rozmawiać z Justinem na tematy inne niż Jaxon i Jazmyn. Zbagatelizowała ostrzeżenia Jima i teraz musiała ponieść karę.
       Olivia nie przyjmowała do wiadomości, że za parę godzin może już nie żyć. Nie miała zamiaru nikomu mówić, pragnęła jak najszybciej zapomnieć o tym, co widziała, więc Justin nie musiał jej nic robić, przynajmniej Olivia nie widziała takiej potrzeby, ale przecież Justin był nieobliczalny. Pozostało jej się tylko modlić, by się opamiętał.
      Około czwartej po południu do pokoju Olivii wszedł Jim.
-Livy? Śpisz?
       Nie miała ochoty dłużej siedzieć sama ze swoimi myślami, więc otworzyła oczy i pokręciła głową.
-Jak się czujesz?
-Dobrze - podniosła się delikatnie na łokciu. - Justin już wrócił?
-Nie, a co? Już się za nim stęskniłaś? - spytał zgryźliwie.
-Wręcz przeciwnie - mruknęła Olivia.
-Co?
-Nic... - westchnęła. - Co z dziećmi?
-Bawią się na dole.
-A zająłbyś się nimi, gdyby Justin wrócił?... - spytała niepewnie.  Nie chciała zaniedbywać swoich obowiązków, a jednocześnie czuła się zmuszona uciec do swojego pokoju, kiedy tylko Justin przyjdzie do domu.
-A co chodzi?... - Jim złożył ręce na piersi. - Olivia, czy ty gdzieś z nim wychodzisz?
-Jezu, nie - Liv przewróciła oczami. Jim był przewrażliwiony na tym punkcie. - Nie chcę się z nim zobaczyć, po prostu..
-Pokłóciłaś się z nim? - Jim nie mógł ukryć uśmiechu.
    Olivia westchnęła i wstała z łóżka.
-Jimmy, dlaczego ty musisz być taki ciekawski? - uśmiechnęła się, chcąc ukryć swój zły nastrój.
    Liv miała nadzieję, że zabawa z dziećmi trochę odgoni jej myśli od Justina i trupa w jego szafie. Ale nawet podczas układania klocków z Jaxonem miała przed oczami tę dziewczynę. Około szóstej drzwi domu otworzyły się. Do Olivii z opóźnieniem dotarło, że to Justin. Nie miała szansy uciec. To było oczywiste, że nie zabije jej na środku salonu przy dzieciach, Jimie i Dominique,  a jednak  pojawił się w niej irracjonalny strach, że coś może się stać.
     Olivia spojrzała na niego kątem oka, gdy wchodził, ale on nawet nie zwrócił na nią uwagi. W głowie miał co innego. Musiał jak najszybciej pozbyć się ciała.  Po odebraniu prawa jazdy spotkał się z jedyną osobą, która mogła mu pomóc w tej sytuacji. I dziś w nocy mieli wspólnie przetransportować zwłoki w odpowiedniejsze miejsce.
      O drugiej w nocy, kiedy był całkowicie pewny, że wszyscy, oprócz Olivii, śpią, wyjął z szafy Sarah. Justin wziął ją na ręce. Uznał, że nawet gdyby ktoś go przyłapał na schodach, mógłby się jakoś wytłumaczyć. Zamknął drzwi i powoli, cicho zszedł na dół. Przy jego samochodzie czekał Jack, którego poznał mając szesnaście lat, kiedy dołączył do ich grupy. Był jedyną osobą, którą mógł nazwać kolegą, a w jego odczuciu  to było naprawdę dużo.
-To ona? - Jack zmierzył Sarah wzrokiem.
-Ta - Justin kiwnął głową.
     Jack wciągnął powietrze nosem.
-Nie śmierdzi - zauważył.
-Jest świeżutka. Trzymałem ją w zimnie - pochwalił się.
-Okej, pakuj ją do samochodu.

***

     Olivia w nocy długo nie mogła zasnąć. Bała się, że Justin po nią przyjdzie. Gdy tylko zamykała oczy miała przed sobą scenę, w której Justin ją zabijał. A kiedy w końcu udało jej się zasnąć, obudziła się o piątej cała zapłakana, bo to wspomnienie prześladowało ją nawet we śnie. Nie mogła dłużej spać, więc leżała w łóżku wpatrując się w sufit i dziękowała Bogu, że tej nocy udało jej się pozostać żywą.
      Miała złudną nadzieję, że Justin sobie odpuścił. Że podejdzie i przeprosi. Była nawet w stanie udawać, że nic nie widziała i znów się z nim zaprzyjaźnić.
      Leżała w łóżku, nawet nie zdając sobie sprawy, że dochodziło południe, dopóki do jej pokoju nie wpadła Jazmyn.
-Jim mówił, żebyś zeszła na dół - oznajmiła. - Chloe przyszła.
      Olivia zmarszczyła brwi. Dopiero chwilę później przypomniała sobie, że rzeczywiście wspominała, że wpadnie.  Olivia westchnęła. Powiedziała Jazzy, że zaraz zejdzie i zaczęła wybierać ubrana z szafy. Poszła wziąć szybki prysznic i zaraz potem zeszła na dół do kuchni, gdzie siedzieli wszyscy, z wyjątkiem Justina.
-Niezła chata - powiedział Chloe.
     Olivia zaśmiała się.
-A gdzie mój ulubieniec? - spytała. - W ogóle, Olivia, dlaczego mnie na to narażasz?!
-Na co? - Liv nalała sobie szklankę soku pomarańczowego.
-On mi wczoraj otworzył drzwi!
     Jim przewrócił oczami, a Dominique zaśmiała się kpiąco.
-Nie rób sobie nadziei - powiedziała.
     Liv westchnęła. Była zmuszona przyznać Dominique rację. Justin nie powinien być obiektem westchnień Chloe.
-Chodź, pokażę ci dom - mruknęła, chwytając przyjaciółkę za ramię.
-O co im wszystkim chodzi? - spytała, kiedy zaczęły wchodzić po schodach.
-Po prostu daj sobie spokój - odparła Liv. - Wiem, że tylko tak sobie gadasz, ale serio, on nie jest warty nawet tego...
     Olivia urwała i zamarła, kiedy zobaczyła Justina zamykającego drzwi swojego pokoju.
-Witam drogie panie - uśmiechnął się do nich tak, jakby zupełnie nic się nie stało.
-Cześć - rozpromieniła się Chloe.
    Liv nie odpowiedziała. Jego dobry humor pozwolił jej sądzić, że naprawdę jej odpuści.

***

    Chloe przesiedziała w domu Bieberów pół dnia. Wyszła dopiero po koło szóstej. Olivia była szczęśliwa, że Justin wyszedł i nie zapowiadało się, żeby wrócił na noc. Do północy czekała na jakiś znak, że wchodzi do pokoju, a kiedy nic nie usłyszała, uznała, że może spać spokojnie.
    Jak bardzo się pomyliła.
    Justin przez cały dzień poza domem planował jak podejść Olivię. Poprzedniej nocy jej odpuścił, chciał, żeby poczuła się bezpiecznie, ale nie mógł dłużej zwlekać. Postanowił pójść po najniższej linii oporu i w nocy odwiedzić ją w pokoju.
     Uchylił cicho drzwi i wsłuchał się w oddech Olivii. Kiedy upewnił się, że śpi, wszedł do pokoju i stanął nad jej łóżkiem. Liv spała na na plecach. Głowę miała lekko nachyloną w prawą stronę, co ucieszyło Justina. Będzie miał lepsze dojście.
     Liv obudził ostry zapach perfum Justina. Uniosła lekko powieki. Kiedy zobaczyła nad sobą Justina w czarnych skórzanych rękawiczkach z nożem w ręku, zaparło jej dech w piersi.
-Kurwa - syknął.
     Justin miał wielką nadzieję, że Liv się nie obudzi. Bał się, że nie będzie w stanie zrobić tego, patrząc jej w oczy.
-Nie krzycz - powiedział spokojnie, kiedy otworzyła usta. - Chyba nie chcesz, żeby ktoś to usłyszał, prawda?
      I tak nie byłaby w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Miała wrażenie, że jest sparaliżowana.
-Skoro już się obudziłaś... Chcę, żebyś zobaczyła swoją krew.
      Justin przesunął ostrze noża po ramieniu Olivii. Z rany natychmiast wypłynęła strużka burgundowej krwi, kapiąc na białe prześcieradło. W oczach Liv pojawiły się łzy. Justin zamoczył palce drugiej dłoni we krwi i przesunął do twarzy Olivii.
-Będziesz w niej cała, jak z tobą skończę - syknął.  - Uwierz, nie lubię brudzić sobie rąk. Czuj się wyjątkowa.
      Olivia zaczęła ciężko oddychać. Łzy zaczęły rozmywać jej obraz.  Czuła, że jej ręce zaczynają się trząść. Miała świadomość, że ostrze noża zbliża się do jej gardła.
-Proszę, nie - wyjąkała. Przełknęła ślinę i zacisnęła powieki, pozwalając tym samym łzom popłynąć po jej policzkach.
     Justin widząc krystaliczne krople na twarzy Olivii, zawahał się. Zacisnął dłoń na rękojeści noża. Nie zasłużyła, by zginąć w ten sposób. Nie zasłużyła, by żywcem rozciął jej gardło.
      Olivia była zdziwiona, że jeszcze żyje, dlatego otworzyła oczy. Justin już się nad nią nie pochylał. Stał lekko oddalony od łóżka, trzymając nóż z zakrwawionym czubkiem.
-Jeśli komukolwiek powiesz, co widziałaś, nie będę taki łagodny - warknął.
-Przysięgam - wydyszała Liv.
     Justin zacisnął zęby. Już on się postara, by nie zapomniała o swojej przysiędze.

     __________________

 Tak, wiem, że jest słaby i nie jest nawet w połowie tak spektakularny jak tamten, ale nie mogłam się doczekać, kiedy go przeczytacie, dlatego wstawiam go w piątek, a nie w sobotę, jak zawsze.

Mam nadzieję, że się nim nie zawiodłyście. :)

Woho, dziękuję za ponad 80 komentarzy pod ostatnim! Wiem, że pod tym nie każdemu będzie się chciało pisać, ale jeśli macie chwilkę to naskrobcie chociaż jedno słowo. Świadomość, że mam dla kogo pisac naprawdę motywuje :)

Ah i dziękuję Dominice za sprawdzenie błędów w rozdziale :D Jak jakieś są, to jej wina.

twitter | ask