1. The door

    Olivia słysząc pierwsze dźwięki swojego budzika, jęknęła sennie. Po omacku włożyła dłoń pod poduszkę w poszukiwaniu telefonu i wyłączyła irytującą melodyjkę.  Przewróciła się na drugi bok i próbowała ponownie zasnąć, ale nagle przypomniała sobie, że to dzisiaj. Natychmiast szeroko otworzyła oczy i uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie wczorajszej rozmowy kwalifikacyjnej. Zerknęła na zegarek. Było wpół do siódmej rano. Musiała tak wcześnie wstać, bo za pół godziny miała autobus, który zawiezie ją do nowej pracy. 
    Olivia przeciągnęła się leniwie i przetarła zaspane oczy, po czym dotknęła stopami zimnej terakoty. Podłoga w jej wynajętym mieszkaniu była zawsze lodowata, nieważne czy była zima, czy środek lata. Włożyła białe puchate kapcie i szurając stopami przeszła do łazienki. Miała nadzieję, że chociaż prysznic ją rozgrzeje. Musiała się pośpieszyć, nie miała zbyt dużo czasu na wyszykowanie się. Zaraz po odświeżeniu się, nałożyła na siebie przygotowane poprzedniego wieczora ubranie. Postanowiła się nie malować, bo przeciez komu ma się podobać? Dwójce małych dzieci? Dokładnie wyszorowała zęby i schowała szczoteczkę do kosmetyczki. Jeszcze wczoraj musiała się spakować. Będzie przez kolejny tydzień nocować w dużej willi Bieberów. Cieszyło ją, że przenosi się z rudery, do pałacu, bo tylko tak mogła określić luksus, jaki panował w domu jej nowych pracodawców. 
    Weszła do kuchni. Nie miała ochoty na jedzenie, ale wiedziała, że zanim dojedzie na miejsce, zdąży zgłodnieć, więc wzięła sobie banana. Napisała swojej współlokatorce małą karteczkę z adresem, pod którym będzie i powiesiła ją na lodówce. 
     Chwyciła rączkę niewielkiej walizki i przewiesiła sobie przez ramię  torebkę. Wygrzebała z niej klucze, by zamknąć drzwi. Na przystanek praktycznie biegła i dotarła tam dosłownie w ostatniej chwili. Olivia spała praktycznie całą podróż i o mały włos nie przespałaby swojego przystanku. Olivia z zachwytem patrzyła na wszystkie mijane przez siebie domy. Były duże i piękne, marzyła o tym, by kiedyś taki mieć. Podekscytowana w końcu zatrzymała się pod jednym z nich. To był dom, w którym, miała nadzieję, spędzi najbliższe lata.
     Pattie Bieber z westchnieniem patrzyła na przesuwającą się wskazówkę zegara. Było trzy po ósmej. Olivia już powinna tu być. Pattie nienawidziła niepunktualnych osób.
-Spokojnie - Jeremy podszedł do niej.
-Jak mogę być spokojna? - jęknęła jego żona. - Zostawiam moje dzieci z jakąś małolatą! - wyrzuciła ręce w powietrze. - I jeszcze on może tu przyjść w każdej chwili... 
-Jim i Dominique będą mieli oko na wszytko - zapewnił ją Jeremy.
     Pattie chciała zaoponować, ale rozległ się dzwonek do drzwi.
-Nareszcie! - jęknęła.
     Prędko podeszła do drzwi i otworzyła roztrzepanej Olivii.
-Pięć minut spóźnienia! - powiedziała pani Bieber na przywitanie.
     Uśmiech szybko zszedł z twarzy Olivii.
-Matko, przepraszam, autobus...
-Nie, spokojnie - zaśmiał się Jeremy. - Nic się nie stało. Wchodź.
    Olivia odetchnęła i powoli weszła do domu. 
-Musimy ci wszystko wyjaśnić, zanim dzieci się obudzą - Pattie była zdenerwowana. 
-Rozumiem - pokiwała głową Olivia.
    Jeremy wziął jej walizkę. Pattie zaczęła  wchodzić po schodach. Jeremy wskazał Olivii, by szła za jego żoną. Dziewczyna niepewnie podążała za panią Bieber.
-Twój pokój jest na przeciwko sypialni Jaxona i Jazmyn. - mówiła Pattie, przechodząc przez długi korytarz. - Dzieci mają swój plan dnia. Jest zapisany w ich pokojach i bardzo cie proszę, żebyś się do niego stosowała - zatrzymała się przy jednych z białych drzwi. - Tu będziesz spać - wskazała.  - Pokoje dzieci - ponownie machnęła ręką. - Na końcu korytarza jest nasza sypialnia i wolałabym, żebyś się tam nie zagłębiała. A na te drzwi - pokazała na wejście od pokoju obok jej - nawet nie patrzysz - zabrzmiała złowrogo. - Wszystko jasne?
    Olivia przetwarzała wszystkie informacje. Nieco ja zdziwiły "drzwi, na które nawet nie powinna patrzeć", ale nietaktownie byłoby o nie pytać.
-Oczywiście - odparła.
-W porządku - uśmiechnęła się cieplej. - W domu jest sprzątaczka i kucharz, więc będziesz musiała zajmować się tylko dziećmi. Gdyby coś się działo, pytaj ich. Nie wydzwaniaj do nas z każdą pierdołą.
-Rozumiem - Olivia stwierdziła, że pani Bieber nie jest zbyt miłą osobą. 
-Poradzisz sobie - powiedziała i odeszła.
     Olivia odwróciła się i ujrzała Jeremy'ego, który cały czas stał za nią.
-To wszystko tylko tak brzmi - zapewnił. - Możesz zapraszać gości i wszystko w tym domu, oprócz tego o czym wspomniała moja żona, jest do twojej dyspozycji - uśmiechnął się. - Zadzwonimy wieczorem.
     Olivia pokiwała głową i popatrzyła na odchodzących państwa Bieber. Poczuła się nieswojo. Tak się cieszyła na tę pracę, a jednak okazuje się że nie potrzebnie, bo teraz zdawało jej się, że  tu nie będzie tak lekko, jak myślała.
    Otworzyła drzwi do swojego pokoju. Nie był za duży. Ściany były w nim pomalowane na pudrowy róż. Stało duże łóżko z metalową ramą i biała toaletka, a na podłodze leżał spory, okrągły beżowy dywan. Pokój był dobrze oświetlony przez duże okno, przy których wisiały jasne firanki. Olivia dostrzegła jeszcze jedne drzwi w głębi pokoju do, jak się domyśliła, szafy. Od razu jej się spodobał. Na pewno był lepszy niż ten w wynajmowanym mieszkaniu.
    Nie miała ochoty się rozpakowywać, więc postanowiła zajrzeć do dzieci. Ostrożnie otworzyła drzwi do jednego z ich pokoi i od razu uderzył ją ostry róż ścian. Domyśliła się, że to był pokój Jazmyn. Na podłodze walało się mnóstwo zabawek, a w wąskim łóżeczku spała mała Jazzy. Olivia dostrzegła zapisaną karteczkę na biurku. Zgarnęła ją jedną ręką, bo wiedziała, że to plan dnia Jazmyn. Z cichym westchnieniem opuściła pokój małej i weszła do kolejnego, tym razem zielonego. Od razu potknęła się o tor wyścigowy, który był rozstawiony na środku pokoju Jaxona. Zerknęła na pochrapujące ciało chłopca i odetchnęła z ulgą, bo go nie obudziła. Swoją drogą była zdziwiona, ze dzieci śpią do tak późna.
    Wyszła z pokoju z drugą karteczką, i zaczęła ją czytać.
-Ej - Jim przechodząc przez korytarz, dostrzegł Olivię. - Huhu, nowa niania? - wyszczerzył się.
   Olivia nieśmiało uniosła wzrok znad kartki i spojrzała na chłopaka. Był na oko starszy od niej o pięć lat, może więcej.
-Tak - odparła z lekki m uśmiechem.
-Jim - wyciągnął rękę. -  Kucharz.
-Olivia - przedstawiła się.
-Pojechali? - spytał z nadzieją.
-Chyba tak.
-W koońcu - odetchnął. - Chodź, pokażę ci co i jak.
    Olivia wahała się chwilę, w końcu była tu, żeby opiekować się dziećmi... Ale przecież one spały....
-W porządku.
    Jim był od niej co najmniej o głowę wyższy
-Pattie cię pewnie nieźle zmusztrowała, co?- zaczęli schodzić po schodach. - Ale prawda jest taka, że lepiej nie mogłaś trafić.
-Dlaczego? - Olivia zwinęła obie kartki z planami dzieci do kieszeni.
-Wyobraź sobie, że jesteś córką bogatych ludzi, którzy zostawiają cię w willi przynajmniej na trzy tygodnie w miesiącu - powiedział. 
-No tak... - westchnęła.
-Mamy całkowicie wolną rękę. 
     Ona i Jim przeszli do nowocześnie wyposażonej kuchni.  Na jednym z blatów siedziała drobna blondynka i malowała paznokcie krwistoczerwonym lakierem.
-A to Dominique - Jim wskazał palcem na dziewczynę.
-Ty kto? - Dominique z pogardą spojrzała na Olivię.
-Nowa niania, Liv - Jim uprzedził jej odpowiedz. - Mogę tak na ciebie mówić, prawda?
-Jasne - pokiwała głową Olivia.
-W sumie to ty masz z nas najgorzej - Jim odpalił ekspres do kawy. - Bo ty naprawdę musisz coś robić.
-Jakoś mi to nie przeszkadza-   uśmiechnęła się.
-Zacznie - odezwała się Dominique. - Te bachory jeszcze ci dadzą popalić.
     Jim przewrócił oczami. Dominique przesadzała. Nalał Olivii kawy do filiżanki. Dziewczyna usiadła przy stole kuchennym i wyciągnęła pomięte karteczki. Chciała przeanalizować plan dzieci zanim wstaną.
-Co to? - Jim zajrzał jej przez ramię.
-Pattie mi to napisała - oparła spokojnie.
-Daj spokój - Dominique podeszła do niej i wzięła obie karteczki. - Zajęcia gry na fortepianie, rysowanie artystyczne, lekcja czytania... - przeczytała. - Serio?
     Olivia wzruszyła ramionami.
-Denerwujesz się? - Jim usiadł koło niej. - Nie ma czym - dodał, nie czekając na odpowiedź Olivii. - Dzieciaki są fajne.
-Idę się zdrzemnąć - Dominique przeciągnęła się.
      Jim patrzył na nią, jak wychodziła z kuchni. Zawsze gdy państwo Bieber byli w domu, Jim i Dominique musieli wcześnie wstawać i udawać, że pracują, ale kiedy tylko opuszczali dom, oboje szli odsypiać.
-Myślisz, że mnie przyjmą? - spytała nagle Olivia.
-Przecież właśnie to zrobili...
-Na próbę.
     Jim się zaśmiał.
-Ostatnia niania też była na próbę i spędziła tu pięć lat, także możesz być spokojna - Jim poklepał ją po ramieniu. - Chcesz coś do jedzenia?
-Nie, dzięki... To dziwne, że jesteś takim młodym kucharzem - powiedziała ostrożnie
-Bo nie jestem - zaśmiał się. - Mój tata tu pracował, a kiedy przeszedł na emeryturę, to  ja przejąłem jego obowiązki. Mam jego książkę z przepisami i udaję, że to ja tak dobrze gotuję.
      Olivia nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc tylko się zaśmiała. W tym samym momencie razem z Jimem usłyszała tupanie małych stópek. Jazzy przeszła przez korytarz na górze i zatrzymała się na przy poręczy schodów.
-Mamo? - zawołała.
-Oho, twoja praca wstała - Jim pokazał palcem do góry.
-Pójdę do niej - Olivia  zerwała się z miejsca.
-Ej, Liv - zatrzymał ją. - Pattie ci pewnie mówiła o drzwiach, tak?
     Olivia skinęła głową.
-Serio, w tej sprawie jej posłuchaj - spoważniał. - Lepiej się tam nie plącz.  

 _________________

Tak, ja wiem, że za dużo tu nie ma, ale spokojnie - będzie lepiej, obiecuję. :) Początki są zawsze najnudniejsze, hahaha.

Jeśli rozdział się podoba - piszcie w komentarzach. To wiele dla mnie znaczy :)

twitter | ask