Prologue

       Państwo Bieber na tle innych mieszkańców Nowego Jorku nie wyróżniali się niczym szczególnym. Ot zwykła spokojna rodzina z dziećmi, utrzymująca dobre kontakty z sąsiadami. A jednak nie byli tacy zwyczajni, jacy się wydawali.. Pattie i Jeremy Bieber mieli dobrze prosperującą filę firm na całym kontynencie. Byli wiecznie w rozjazdach między jedną, a drugą firmą i praktycznie nie mieli czasu dla swoich dzieci. Zostawiali je pod opieką  niań i swoją nieobecność rekompensowali prezentami. Drogimi, w końcu było ich stać.
      Jednak pewnego wrześniowego popołudnia niania, która była z nimi najdłużej, w końcu odeszła na emeryturę. Jeremy od razu dał ogłoszenie do agencji niań i praktycznie codziennie przez miesiąc przyjmowali dziewczyny i kobiety w różnym wieku, ale żadna nie sprostała ich wymaganiom. Zmieniło się to dopiero pewnego wtorkowego wieczoru na początku listopada.
-Niestety, będziemy musieli pani podziękować - Pattie uśmiechnęła się sztucznie do kobiety mającej dwadzieścia parę lat z tlenionymi blond włosami.
-Rozumiem - zaśmiała się głupkowato kandydatka na nianię.
      Państwo Bieber podnieśli się z czerwonej atłasowej kanapy i odprowadzili dziewczynę do drzwi.
-Była koszmarna - jęknęła Pattie.
-Jak tylko weszła, to było jasne, że nic z tego - westchnął Jeremy.
-To już wszystkie dzisiaj, prawda? - spytała pani Bieber, kładąc sobie dłoń na karku i wyciągając ze zmęczenia szyję.
-Ma jeszcze wpaść ktoś z polecenia Candice, ale podobno jest jeszcze młodsza niż... ona - Jeremy wskazał wymownie na drzwi, przez które niedawno wyszła blondynka. Nie pamiętał nawet jej imienia - więc to będzie raczej szybka rozmowa.
-Wiesz, że jeśli dziś kogoś nie znajdziemy, to będę musiała znów poprosić o pomoc moją matkę - stęknęła Pattie.
-Wiem - Jeremy zaczerpnął powietrza. - Ona dalej się boi, że...
      Pan Bieber urwał, bo rozległ się dzwonek do drzwi. Pattie westchnęła ciężko i złapała za klamkę. W progu ujrzała dziewczynę średniego wzrostu z długimi brązowymi włosami i ciepłym uśmiechem.
-Dobry wieczór - powiedziała uprzejmie.
-Witaj - zaszczebiotała Pattie i odsunęła się, żeby wpuścić dziewczynę.
      Brunetka rozejrzała się z zachwytem po wnętrzu. Pattie poparzyła na nią nieufnie.
-Nazywam się Pattie Bieber, a to mój maż, Jeremy - przedstawiała się chwili milczenia.
-Oh, przepraszam. Olivia Caswell - wysunęła rękę w kierunku Pattie, a później Jeremy'ego.
-Zapraszamy - Jeremy wskazał lewą ręką na pomieszczenie obok.
     Cała trójka przeszła po marmurowej posadzce do salonu. W oczach Olivii pojawił się błysk, widząc jak urządzony był dom.
-Więc... Dlaczego sądzisz, że byłabyś dobrą nianią? - zaczęła Pattie, kiedy wszyscy zajęli miejsca na sofie..
-Mam młodsze rodzeństwo. Od czternastego roku życia zajmowałam się naraz bliźniakami, a Candice wspominała, że mają państwo dwójkę nieco starszych dzieci, więc sądzę, że bym sobie poradziła - uśmiechnęła się Olivia.
     Pattie wymieniła z Jeremym spojrzenie pełne aprobaty. Olivia zaczęła wzbudzać ich zaufanie.
-Candice mówiła, że jesteś bardzo odpowiedziała, od dwóch lat utrzymujesz się sama, prawda? - zagadał Jeremy.
-Ah, tak - zaśmiała się lekko. - Wyprowadziłam się od rodziców, żeby pójść tu do collegu.
-Uczysz się? - Pattie uniosła brew.
-Właściwie to nie... Już nie - Olivia spuściła wzrok. - Zabrakło mi pieniędzy na opłacenie uczelni i...
-Rozumiem - uciął Jeremy i potarł palcami swoją brodę. - Mieszkasz daleko stąd?
-Około godzinę tutaj teraz jechałam.
-Candice uprzedziła cię, że to praca całodobowa, prawda? Będziesz musiała zostawać tu na noc.
-Tak, mówiła. I nie mam nic przeciwko - uśmiechnęła się blado.
     Jeremy i Pattie wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Przeprosili Olivię i wyszli z salonu do kuchni, by przedyskutować sprawę.
-Jest za młoda - powiedziała od razu Pattie głośnym  szeptem.
-Nie przesadzaj, ma doświadczenie - zaoponował jej mąż. - Candice mówiła o niej same dobre rzeczy...
-Jasne, słuchaj swojej sekretarki - Pattie wyrzuciła ręce w powietrze. - To jej bratanica, co miała mówić?
-Jakby była zła, to by przecież w ogóle nam jej nie polecała.
      Pattie złożyła ręce na piersi i popatrzyła wyczekująco na męża.
-Musi zostać przynajmniej do końca tygodnia - mruknął. - Ja muszę jechać do Atlanty, a ty do Chicago, a twoja matka dostanie epilepsji, jak on wróci do domu, wiesz o tym.
      Pattie przegryzła policzek. W myślach przyznała rację Jeremy'emu.
-Sama powiedz, on nie jest taka zła.. - przekonywał Jeremy.
       Jego żona w końcu pokiwała głową.
-Tylko powiedz Jimowi, żeby  ją kontrolował, nie spuszczał jej z oka... - westchnęła.
       Jeremy z uśmiechem pokiwał głową. Był zadowolony, że w końcu kogoś znaleźli. Oboje wyszli z kuchni, by poinformować Olivię o ich decyzji.
-Olivio, zapraszamy jutro - powiedział życzliwie. -  Zostaniesz tu do końca tygodnia, bo wyjeżdżamy z żoną.
       Twarz Olivii rozpromieniła się. Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
-Naprawdę? Dziękuję! - pisnęła.
-Przyjdź, proszę, koło ósmej, musimy cię jeszcze zapoznać z dziećmi i domem.
-Oczywiście - Olivia pokiwała entuzjastycznie głową.
      Cała trójka podeszła do drzwi. Uśmiech nie znikał z twarzy dziewczyny. W końcu znalazła dobrą pracę i przy okazji miała gdzie mieszkać. Kiedy drzwi za nią się zatrzasnęły, Pattie głośno wypuściła powietrze z ust i spojrzała z lekkim niepokojem na męża.
-Ale wiesz, że jak on wróci, będziemy musieli szukać nowej niani?
-Taak... Kiedy go pozna, już raczej nie będzie chciała pracować w tym domu....

________________

I jest prolog :) Za dużo to tutaj nie ma, ale może was trochę zainteresuje do dalszego czytania. 

 HDS będzie zupełnie inne niż 65 days i nie mam pojęcia czy wam się spodoba. Jeśli nie wrócę do historii Cass i Justina. :D

Jeśli mogę was o coś prosić, to chciałabym  żebyście dodały HDS do linków na swoich blogach, opowiadaniach, tłumaczeniach. Byłabym baaardzo wdzięczna :)

twitter | ask